بچه هارو آوردیم پارک! مثل همه پارک های معمولی جذاب ترین بخشش براشون تاب و سرسره اس! و مثل همیشه برخلاف سرسره! تاببازی، چالش اعصاب خرد کنی داره به نام «انتظار»!
داشتم فکر می کردم چرا بین این دوتا بازی اینقدر تفاوت هست! اگر نگید «دیونه»ام، علتش به نظرم اینه:
در تاب بازی، افراد برای بازی بیشتر لازم نیست «هزینه»ی بیشتری پرداخت کنند و وقتی نوبتشون می شه می تونن اگر بخوان رفتار غیرمنصفانه ای داشته باشن و بیشتر از حد مجاز بازی کنند (حد مجاز!!!)، برای همین همه مجبورند «امیدوار باشن» افراد دیگه ی (سیستم) آدم های منصفی هستن! چیزی که کاملا بر خلاف واقعیته، و برای همین خیلی وقت ها سیستم درست کار نمی کنه و اعصاب همه خرد می شه!
اما در سرسره بازی، اوضاع کاملا فرق می کنه! اینجا افراد مجبورن برای چند ثانیه سر خوردن، هزینه ی بالا رفتن از پله ها رو پرداخت کنن! تو بلاکچین ما به این فعالیت می گیم «اثبات کار»! یعنی فرد مجبوره برای اینکه حقی یا پاداشی به دست بیاره (اینجا لذت سر خوردن از سرسره) هزینه ای پرداخت کنه (اینجا زحمت بالارفتن از پله ها)! یه هزینه ی «مشخص»، «شفاف»، «عادلانه» و «قابل راستیآزمایی» برای دیگران!
همین محدودیت، یعنی لزوم «اثبات کار»، باعث می شه کسی نتونه کل سیستم رو مختل کنه و مثلا سرسره رو برای مدتی غیرمنصفانه اشغال کنه! معجزه اینجاست که نیازی هم نیست افراد سیستم حتما آدم های «منصفی» باشن تا سیستم «منصفانه» و «درست» عمل کنه! قشنگ نیست!؟ :)
