دیباچه‌ی کتاب «چکامه‌های دیروز و همیشه»
خواندن ۶ دقیقه
بچه هارو آوردیم پارک! مثل همه پارک های معمولی جذاب ترین بخشش براشون تاب و سرسره اس! و مثل همیشه برخلاف سرسره! تاب‌بازی، چالش اعصاب خرد کنی داره به نام «انتظار»!
داشتم فکر می کردم چرا بین این دوتا بازی اینقدر تفاوت هست! اگر نگید «دیونه»ام، علتش به نظرم اینه:
همین محدودیت، یعنی لزوم «اثبات کار»، باعث می شه کسی نتونه کل سیستم رو مختل کنه و مثلا سرسره رو برای مدتی غیرمنصفانه اشغال کنه! معجزه اینجاست که نیازی هم نیست افراد سیستم حتما آدم های «منصفی» باشن تا سیستم «منصفانه» و «درست» عمل کنه! قشنگ نیست!؟ :)
من رو یاد این شعر فاضل نظری انداخت:
سخت بالا بروی ساده بیایی پایین
قصه تلخ مرا سرسره ها میدانند;)