به طور یقین اثبات کردن دعوا در محکمه با ارائه مدارک و شواهد مورد قبول حاکم است. از این رو شهادت شهود که از مهم ترین ادله برای اثبات دعوا محسوب می شود نیاز به شرایطی خاص دارد تا مورد قبول واقع گردد. عباس شفیعی بهترین وکیل پایه یک دادگستری در مشهد اطلاعات مفیدی در این مطلب تحت عنوان شرایط شهادت دادن در دادگاه را بیان کرده که می توانید برای کسب اطلاعات بیشتر و حتی دریافت مشاوره با این وکیل خبره در ادامه همراه شوید.
شهادت دادن چیست؟
در حال حاضر در قوانین کشورها موضوعشهادت شهودبخشی از مواد قانونی را به خود اختصاص داده است. شهادت دادن به معنای گواهی دادن یا انتقال حقیقت امری از ناحیه‌ی فردی دارای شرایط خاص است که به ضرر فرد دیگری بوده و با ادای سوگند و همراه با راستگویی صورت می گیرد. زیرا برخی مواقع اتفاقی رخ می دهد که اسناد و مدارکی برای اثبات آن اتفاق وجود ندارد، اما فرد یا افرادی حاضر و شاهد آن واقعه بوده و می توانند بر صحت واقعه رخ داده شهادت دهند.
این افراد آنچه را که دیده اند گزارش می دهند. این موضوع سبب می شود که موضوع دعوایی اثبات گردد و حقی از فردی به جهت نبودن اسناد و مدارک کافی ضایع نگردد. البته ناگفته نماند شهودی که شهادت می دهند باید شرایط شهادت دادن در دادگاه را دارا باشند تا شهادتشان قابلیت گوش دادن در محاکم را داشته باشد. زیرا این موضوع باعث می شود حقی از فردی ضایع نشود و در دادگاه حق به حقدار برسد.
انواع شهادت
فرد مستقیم شاهد و ناظر بر رخ دادن واقعه ای بوده است.
شهادت بر شهادت دیگری داشته باشد. به این معنا که امر مورد اختلاف دو طرف دعوی را ندیده، نشنیده و لمس نکرده باشد اما آن را از فردی که دیده، شنیده یا لمس کرده باشد، در دادگاه نقل قول می کند.
شاهد شهادت به واقعه ای دهد که دهان به دهان در محلی پیچیده و با اعلام آگاهی از تحقیق محلی باشد.
ویژگی شاهد برای شهادت دادن
مطابق ماده 177 قانون مجازات اسلامی شاهد شرعی در زمان شهادت بایستی دارای شرایطی باشد و برای قاضی وجود آنها محرز شود. از جمله:
عاقل باشد: شهادت مجنون دائمی کاملا بی‌اعتبار است.
ایمان داشته باشد: شاهد بایستی به خداوند و مذهب رسمی اعتقاد داشته باشد.
به بلوغ رسیده باشد: سن بلوغ در پسران 15 سال تمام قمری و در دختران 9 سال تمام قمری است. البته برای افرادی که به سن بلوغ نرسیده اند، شهادتشان برای مزید اطلاع بوده مگر در مواردی که قانون شهادت این قبیل افراد را معتبر شناخته باشد.
عدالت را رعایت کند: بر اساس خصومت شخصی با طرفیت اقدام به شهادت دروغی نکرده و آنچه را که حقیقت دارد بیان کند.
طهارت مولد: در توضیح این مورد بایستی گفت که شاهد نباید از روابط نامشروع به وجود آمده باشد.
در موضوع دعوا ذینفع نباشد: شهادت فردی که نفع شخصی چه به صورت عین یا منفعت یا حق در دعوا داشته باشد، قابل قبول نمی باشد.
خصومتی نداشته باشد: شاهد نبایستی با طرفین دعوا یا حتی یکی از آنها خصومت شخصی آشکار یا پنهان داشته باشد. زیرا وجود خصومت ممکن است در اصل شهادت درست دادن شک و شبه ایجاد نماید.
مشغول به تکدی گری نباشد: افراد متکدی به علت امکان تطمیع در مظان ( شک و گمان به طمع انداختن ) اتهام قرار دارند، شهادتشان پذیرفته نیست.
ولگرد نباشد: افراد بی خانمان به علت ذکر شده در مورد قبلی، شهادتشان پذیرفته نمی شود. زیرا این افراد وسیله معاش معلوم ندارند و از روی بیقیدی و تنبلی در صدد تهیه کار برای خود برنمی آیند و ولگرد محسوب می شوند.
