آی ریشش من ،مردی که به خودش هم رحم نکرد
این سه اسطوره را مورد احترام قرار میدهم و میگویم خدا لعنتتون کنه که انقدر استاندارد های سینما را بالا میبرید .
از جوانی های جاهلانه ای ریشش من که بسیار احمقانه وارد بازار بیزینس شد و تا پیری هایش که حسرت حماقت میانسالی و کشتن رفیق جانجانیش را میخورد چه عالی بازی کردی لعنتی .
الپاچینو که نمیدانم کی میخوای بس کنی با این سبک خاصت که شورش را در آوردی .یک مسخ قدرت که میخواست تا دم مرگش در قدرت باشد ولی چنان فیتیله اش را پایین کشیدند که خودش هم نفهمید از کجا خورد .
مارتین که هنوز به همه کارگردانان تازه کار و میانه کار میگوید اینجا من حرف آخر را میزنم وسینما زمین بازی منه و واقعا در مقابل جوکر یک رقابت جدی داریم امسال .
ولی تیکه برداشت های ذهن من در حین فیلم دیدن
-- حسابش رابکن از اول عمرت تا آخر عمرت خیلی تغییر کنی وتازه آخره عمرت بفهمی دنیا چخبره .
-- رفیقاتو بکشی بخاطر یکسری دیگه از رفیقهات
-- دخترتو از خودت برنجونی بخاطر دفاع کردن ازدخترت
-- و در نهایت یک پیغام سنگین داشت این فیلم لعنتی و اصلا این دنیای لعنتی (( مهم نیست یک زمان از مقام دنیا هرچی میخای بشی و همه برات کف بزنن یک جوری این زندگی میزارتت کنار که انگار نیومده بودی که رفته باشی.
