یک پارادایم جدید فناورانه در حال تبدیل کردن دنیا به جهانی متصل است. چیزی که آنرا اینترنت اشیاء، یا به طور خلاصه IoT می نامیم. پارادایم فناوری عصر انقلاب صنعتی، ماشین بود، سیستم های مکانیکی مستقل با طبیعت فیزیکی، تک کاره و مکانیزه؛ این دنیای فناوری های غیر واکنشی و غیر پیوسته بود که یک اپراتور می بایست هرکدام را به طور مجزا مدیریت می کرد.
پارادایم فناوری عصر اطلاعات خدمات است؛ جهانی که در آن هر فناوری به شخصه مجهز شده و به شبکه ای بزرگتر از ابزارها که می توانند با همتایان ارتباط برقرار نمایند، متصل است. به صورت سازگار و خودسازمانده، تا بتواند سرویس بی نقصی ارائه نماید.
بهترین شمای این تصویر، شهر هوشمند است که در آن سیستم های مختلف گسسته دیگر وجود ندارد، بلکه همه سیستم‌ها به صورت متصل و سازمندهی شده، گرد نیاز کاربران فعال هستند.
اینترنت اشیاء سفری است که ما تازه شروع کرده ایم، در دهه آتی ملیاردها ابزار آنلاین خواهند شد، میزان اطلاعاتی که اینترنت با آن مواجه است، به شدت رشد خواهد کرد، زیرا شبکه های گسترده ای از ماشین ها، به طور مداوم و برای هماهنگ کردن فرآیندهای تولید، حمل و نقل و تدارکات، ساخت و ساز، کنترل آب و هوا و غیره با یکدیگر ارتباط برقرار می کنند.
این، نیاز به یک زیرساخت فناوری اطلاعات وسیع دارد، که فراتر از ظرفیت های موجود اینترنت از لحاظ مواجهه با مقادیر عظیم داده های امن، تراکنش‌های امن و میکروپرداخت‌ها بتواند به صورت خودکار بین سیستم ها و دستگاه های لبه های شبکه، ارتباط برقرار کند. این بخشی از آن چیزی است که نسل بعدی اینترنت باید با آن مواجه باشد؛ دنیایی با بیش از ۲۰ میلیارد دستگاه، دائما در حال انتقال اطلاعات و ایجاد مبادلات امن بین یکدیگر. این دنیایIoT زیرساخت کاملی برای اقتصاد خواهد بود که البته به صورت غیرقابل تجسمی پیچیده است.
مسائل در اینجا می تواند به سه گونه مورد توجه قرار گیرد:
اول، گلوگاههای ایجاد شده توسط سیستم های موجود آیوتی مبتنی بر ابر.
دوم، مسائل مربوط به خطرات امنیتی سیستم های متمرکز
و سوم، تخصیص منابع خودکار و پویا بین ماشین ها و اشیاء
