آقای Primavera De Filippi متفکر برجسته بلاکچین،به ایجاز، به اهمیت بلاکچین به عنوان یک تکنولوژی نهادی، اشاره می کند و می گوید:
“امروزه بلاکچین، نشانه آغاز یک انقلاب دیجیتالی جدید است که تمرکز آن نه تنها بر ارتباطات انسانی است، بلکه بر تعامل و همکاری های بین انسانها تاکید می کند. آنچه که اینترنت برای دستیابی به ارتباطات بین فردی انجام داده است، بلاکچین می تواند امروز برای دستیابی به همکاری سیستماتیک جهانی انجام دهد.
بلاکچین یک تکنولوژی هماهنگ کننده جدید است که به شبکه های غیرمتمرکز از کامپیوترها متکی است تا اقدامات فردی را به شیوه ای کاملا توزیع شده و غیرمتمرکز هماهنگ نماید … وی می گوید: با نگرش به طبیعت می توان بلاکچین را راهی دانست که جوامع بشری می توانند در آن پویایی اجتماعی گونه های حیوانی مانند مورچه ها و موریانه ها را تقلید کنند.
راهی برای تشویق مردم به همکاری و برای دستیابی به اطلاعات و خرد جمعی. با ضبط فعالیت های فردی در یک پایگاه داده توزیع شده، بلاکچین باعث می شود، بدون نیاز به هیچ گونه اقتدار متمرکز و یا ساختار سلسله مراتبی، افراد بتوانند خود را مستقیما با جامعه هماهنگ کرده و در سطح جهانی همکاری کنند … او در جایی دیگر می گوید: در تمام زمینه های جامعه، همکاری می تواند به نتایج بسیار بهتر منجر شود، اگر بتوان آن را به درستی سازماندهی کرد، و این دقیقا همان چیزی است که بلاکچین فراهم می کند. “
جامعه ی ما بسیار پیچیده، بلندپروازانه و با جمعیتی بالغ بر هفت میلیارد نفر است. در دهه های گذشته، بسیار پیچیده تر هم شده است. از زمان سقوط دیوار برلین، با توسعه فرهنگ جهانی شدن و فناوری اطلاعات، اتصال و پیچیدگی به سرعت در حال افزایش است و با اینترنت اشیاء، این روال ادامه خواهد یافت.
به طور فزاینده، طراحی موسسات و پیچیدگی محیطی که در آن کار می کنند، متناقض است. سازمان های متمرکز که در چارچوب قواعد عصر صنعتی ساخته می شدند، پایدار و قابل پیش بینی هستند، اما در اتصال، روابط و تحمل پیچیدگی، محدود هستند و به همین دلیل در بسیاری از ابعاد شکننده خواهند بود. تصادفی نیست که وقتی نیاز بیشتری به نهادهای اجتماعی بنیادی، پیدا می شود، عملکرد و خروجی مطلوبی ندارند.
سیستم های سیاسی دیگر یک انجمن کوچک نیستند که مردم بتوانند مستقیما نظرات خود را در آنها بیان کنند و در تصمیمات جمعی بر مقولات جامعه تاثیر گذار باشند. سیستم آموزشی عصر انقلاب صنعتی به گونه ای سازماندهی شده است که به نظر نمی رسد قادر به ارائه آموزش هایی باشد که مردم برای جهان امروز به آن نیاز دارند.
همچنین به روشنی، سیستم های مراقبت های بهداشتی در جوامع ما قطعا دنبال تامین سلامتی جامعه نیستند. فقط بخش کوچکی از منابع در نظام های مالی ما، به طور مولد برای انجام فعالیت اقتصادی بکارگیری می شود، بخش عمده این سرمایه ها در دنیای سرمایه داری ناپدید می گردد.
