فیلم بچه زرنگ را دیدم. به خاطر بچه‌ها ناچار شدم خودم هم هشتاد دقیقه در سینما بنشینم و همراهی کنم. اول کار فکر کردم بهتر است موبایل‌بازی کنم تا این مدت بگذرد. اما انصافا این انیمیشن ساخته بهنود نکویی و هادی محمدیان آنقدر کشش داشت که به‌ناچار موبایل را کنار گذاشتم و کامل فیلم را دیدم.
غیر از یکی دو نقطه از فیلم که خسته شدم و دوباره به موبایل سرک کشیدم، همه سکانس‌های آن را با لذت تماشا کردم.
ظرافت‌ها و حرفه‌ای‌گری‌های انیمیشن‌های جهانی، تا حدودی در این فیلم رعایت شده بود؛ مضافا بر اینکه الحق و الانصاف داستان و سناریو فیلم منسجم و هدفمند بود:
ماجرای پسر بچه‌ای که تصمیم دارد ابرقهرمان زندگی‌اش باشد و از قضا در یک سفر خانوادگی به طبیعت، یک ببر مازندران را از دستان شکارچیان بی‌رحم نجات می‌دهد و با قایم کردن او در صندوق عقب ماشین پدرش او را به شهر می‌آورد. این آغاز ماجراهای اکشن و پر زد و خورد این فیلم است. تا نهایتا این پسر بچه به جنگل بر می‌گردد و حیوانات جنگل را از دست شکارچی اصلی (چنگیز منقرض) نجات می‌دهد.
لطف اصلی داستان و هوشمندی ویژه نویسنده و کارگردان آنجاست که داستان را به صورت نامحسوس به امام رضا (ع) و آهویی که حضرت ضامنش شده پیوند می‌زنند و یک پیوند مقدس و آشنا در ذهن مخاطب می‌سازند.
با قاطعیت این فیلم را به شما و فرزندان‌تان پیشنهاد می‌کنم.
