در ماده ۷۴۰ قانون تعزیرات، سرقت رایانه ای با عنوان ربودن داده های متعلق به دیگری به طرق غیر قانونی تعریف شده است. این داده ها می تواند شامل عکس های خانوادگی، فیلم های شخصی، اطلاعات علمی و یا هر نوع داده ای باشد که دارنده، آن ها را در اختیار دیگران قرار نداده و فرد دیگری بدون اطلاع شخص، آن ها را برباید. این دادها می تواند شامل ارزش مالی و یا ارزش غیرمالی باشند.
برای وقوع سرقت رایانه ای مجموع شرایطی لازم است که باید تحقق یابند ، اجتماع چهار شرط ضروری می باشد که عبارتند از:
شرایط عامه؛ شامل: عقل، بلوغ، علم و اختیار که جهت وقوع تمام جرائم کیفری مطرح می گردند
همچون دیگر جرائم کیفری، سرقت رایانه ای نیز دارای سه عنصر اصلی است که اجتماع این سه عنصر منجر به اثبات جرم سرقت رایانه ای می گردد؛ عنصر قانونی، عنصر روانی و عنصر مادی.
این عنصر همواره قابل استنادترین رکن وقوع جرائم کیفری است . در این خصوص می توان به ماده ۷۴۰ قانون تعزیرات اشاره کرد که سبب به رسمیت شناخته شدن این جرم در قوانین ایران شده است.
عنصر روانی جرم سرقت رایانه ای آگاه بودن به عمل ارتکابی و داشتن عمد و اختیار کامل در این زمینه می باشد.
رکن مادی سرقت رایانه ای، همان عمل کپی کردن و یا کات کردن داده و محتوای متعلق به دیگری می باشد.
در قوانین ایران مرجع صالح رسیدگی به دعاوی کیفری، دادگاه محل وقوع جرم است. همچنین دادگاه صالح برای رسیدگی به جرم کلاهبرداری رایانه ای می تواند دادگاه محل دستگیری متهم باشد.
