ابن مسعود يکي از نويسندگان وحي بود، يعني از کساني بود که هرچه از قرآن نازل مي‌‌‌‌‌شد، مرتب مي‌‌‌‌‌نوشت و ضبط مي‌‌‌‌‌کرد و چيزي فروگذار نمي‌‌‌‌‌کرد.
يک روز رسول اکرم به او فرمود: «مقداري قرآن بخوان تا من گوش کنم.» ابن مسعود مصحف خويش را گشود، سوره مبارکه نساء آمد، او مي‌‌‌‌‌خواند و رسول اکرم با دقت و توجه گوش مي‌‌‌‌‌کرد، تا رسيد به آيه 41: «فَکيفَ اذا جِئْنا مِنْ کلِّ امَّةٍ بِشَهيدٍ وَ جِئْنا بِک عَلي هؤُلاءِ شَهيداً»يعني چگونه باشد آن وقت که از هر امتي گواهي بياوريم، و تو را براي اين امت گواه بياوريم. همينکه ابن مسعود اين آيه را قرائت کرد، چشمهاي رسول اکرم پر از اشک شد و فرمود: «ديگر کافي است (داستان راستان )
