آاا...دلم برای معلم کلاس نگارشم تنگ شده؛اون تنها کسی بود که به خیالبافی ها و چرت و پرت های من با ذوق گوش میکرد و حتی نمرهٔ بیست هم میداد گاهی هم بیست و دو و «عالی است» از این هندونه های زیر بغل که تا چند روز از خوشحالی می مردم.
حتی گاهی انشاهامو برای نشون دادن به بچه زرنگای اون یکی مدرسه با خودش می برد؛گاهی هم کتاب شعرهاشو به امانت میداد به دستم؛ آااا راستش من از بودن با آدمایی که باهام همچین رفتاری دارن خیلی خیلی ذوق می کنم حتی اگه لحظه های کوتاهی بوده باشن.
جدا از همهٔ اینا اون آدمی بود که با چشم های نافذش به رشد و حرکت ترغیبت می کرد حس می کنم آدمی که روح بلندی داره همیشه کارش همینه، روح های بلند پرواز همیشه یه جایی دست همدیگه رو میگیرن حتی اگه اون لحظه خیلی کوتاه بوده باشه...!
