٩٠ دقيقه در جاده بودن حس خستگى،سرما و تنگى جا را كامل به شما منتقل مى كند!
وجود قهرمانى به نام "سعيد آقاخانى" كه فيلم را از مضخرف(!) كامل بودن نجات مى داد.
فيلم سرشار از اتفاقات به ظاهر بى ربط و بى معنى بود كه شايد با شنيدن صحبت هاى كارگردان فيلم در جلسه ى نقد فيلم بتوان كمى از آن ها را هضم كرد.هرچند كه انگار بازيگران فيلم هم همزمان با تماشاچيان متوجه ارتباط اتفاقات مى شدند.
اگر به تماشاى اين فيلم بنشينيد احتمالاً زمان زيادى را صرف چك كردن گوشيتان مى كنيد يا ممكن است خودتان را با خوراكى هايتان سرگرم كنيد.وقتى "رضا رشيد پور" در برنامه "هفت" علت كند بودن فيلم را از "كامبوزيا پرتوى" كارگردان فيلم جويا شد پاسخى به جز پاك كردن صورت مسئله دريافت نكرد.
لهجه ى شديد كُردى گاهى كاملاً نا مفهموم بود و سهم اين فيلم از لحاظ فيلمبردارى و تدوين امتيازى بيشتر از متوسط نبود.
غيرت بى نظير مردم كُرد چه راجع به امانت چه راجع به ناموس، وجود افراد مشهورى كه گاهى نماد اميد مى شدند و بى رحم بودن شهر تهران ، مسائلى بودند كه كارگردان تلاش ميكرد با سكانس هاي مختلف آن ها را به رخ بكشد.
نفطه قوت اين فيلم علاوه بر بازى بى نظير "سعيد آقاخانى " شايد تك ديالوگ هاى تاثير گذار آن بود كه شايد از تاثير گذار ترين ها اين دو جمله بود.
"هرجا آب باشد ما راضى هستيم"
"تو جنگ دوتا چيز بى ارزش ميشه اولى جون آدميزاد دومى پول"
و نهايتاً همان پايان باز هميشگى اما اينبار آميخته با اميد ،اسامى عوامل را بر روى پرده آورد.
در آخر با دادن امتياز ٤ يا ٥ اين فيلم را توصيه نمى كنم و نخواهم كرد.
پ.ن: تمام تلاشم را كردم تا بدون افشاى موضوع فيلم نقد كوتاه و غير تخصصى بر آن داشته باشم.
#جشنواره_فيلم_فجر #كاميون
