چند وقت پیش برای انجام یه کار فُرس پنج‌شنبه رفتم شرکت. مثل همیشه آهنگم تو گوشم بود و داشتم طراحی میکردم و اتفاقا مدیرمم مثل همیشه بود. با یکی از پسرای خیلی جون شرکت داشت صحبت می‌کرد. من معمولا تو این مواقع سعی میکنم برای اینکه حواسم جمع باشه صدا آهنگمو زیاد کنم و کارمو جلو ببرم اما نمیدونم چی شد که بخاطر توضیحات پر هیجان مدیرم دلم خواست گوش بدم، پس هندزفریمو درآوردم و اجازه گرفتم که حرفاشونو منم بشنوم و چقدر خوب که این کارو کردم.
موضوع سر این بود که چرا شرکتا زود آدمارو عوض نمیکنن و مثلا همه نیروهارو از اول بچینن و استخدام کنن. پسر جونمون خیلی با آرامش و بدون حس تعلقی این و گفت و من تو همون لحظه یخ کردم! چقدر راحت بیان کرد.
حس بدم با یه جمله مدیرم اوکی شد. علی جان باید ساخت و اینو بعدا متوجه میشی.
این هفته رابطه اتفاقا ساخته شده من با یارم نتیجه داد و من بله‌رو در کنار خانوادم گفتم. حقیقتا ماساختیم. دونه به دونه، خشت رو خشت و با لذت زندگی یعنی با تمام بالا پاییناش. اما نسوختیم بلکه با لذت و درک از زندگی کنار هم ساختیم با منطق دوست داشتن و دوست داشته شدن.
حالا چرا میگم نسوختن و ساختن؟ آخر پاییز، همین هفته پیش داشتم از ماشین تا دم شرکت پیاده میرفتم. دیدین که امسال پاییزمون خیلی شُل بود و یهو چند روز آخر یه تنه شروع کرد. همینجوری که راه میرفتم و آهنگ گوش میدادم یه آقایی رو صندلی وایساده بود. نظرم و به خودش جلب کرد. بالا رو نگاه کردم دیدم داره آروم میزنه به شاخه‌ها تا برگا بریزن. اولش گارد گرفتم بعد رفتم پیشش.
گفتم آقا ببخشید: چرا اینکارو میکنی وقتی خودش چند وقت دیگه میریزه. گفت خودت جوابتو دادی آماده ریختنه فقط یه تکون من و میخواد. عصبی شدم، یه چپ چپ نگاش کردم و مسیرو ادامه دادم اما حرفش تو فکرم هک شد.
وقتی قراره بریزه یه تکون و خلاص.
تو زندگیتون صبر داشته باشید اما اگر قراره اتفاقی بیفته بذارید بیفته اگر همکاری برای شما عامل بیماریه یه تکون و خلاص و ...
ساختن رو قبول دارم اما با صبر با دوست داشتن منطقی نه با سوختن.:) و این ریشه برای همه گلا جواب میده.
