راستش از زمانی که کار شرکت طوریمو شروع کردم هدفم حضور در یه فضایه کاری بود و خُب تو جمع بودنو در اجتماعه کوچیکی شرکت داشتن.
حقیقتا این خودش انگیزه میده و محرکه برای زنده بودن و جنگیدن برای زندگی کردن...
والا داستان از اونجایی شروع شد که کرونا اومدو ریموت کار کردن توو ایران هم مُد شد.
میگم مُد، چون اینجا واقعا شرایط زیرساختیه مناسبی برای دور کاری مثل سوییسو ژاپن و اینا نداره اما جبر زندگی اینجا هم دست به کار شد که ما یِکَم بجُنبیم و شروع کنیم مثل جهان شدن.
واقعا طرفدارش نبودم، هنوزم یه حاله وسطیم اما واقعا پذیرفتم که توو این شرایط به نفعه اول از همه خانواده و بعد هم خودمه که بشینم توو خونه و کار کنم.
شرکت قبلی چون من قسمتی از تولید محتوا بودم و از اون تیم بودم، جنس کارم بدو بدو و رسوندن کار نبود چون ذات کاره تولید محتوا با تومانینه ست.واسه همین اون موقع سر دورکاری، یه حال بیهوده طور داشتم ولی استرس نه...
اما اینجا بنده طراح گرافیک از تیم مارکتینگم و قشششششنگ اسم مارکتینگ میاد، میشه شخصیت کارتونی میگ میگرو تصور کرد:))
با این اوصاف همون حاله بیهودگی رو لطفا با استرس میکس کنید ببینید دوره اول دور کاریه بنده چی بود و چه گذشت:)!!کلافه، عصبی و ...
اما امروز تونستم حس خوبی از دور کاری داشته باشم. دلیلشم یه کاغذ و خودکار بود و کمی منطق و مقاومت نکردن بیخود.
با اقتدار نشستم نقاط قوت، فرصت، ضعف و تهدیدشو نوشتم و واقعا دیدم اصلا شرایط بدی نیست و می تونم ازش به بهترین شکل استفاده کنم.
فک کن تو ترافیک نمونی به جاش کتاب بخونی
یا مثلا جایی نباشه که غُر بزنی یا کسی جلو دستت نباشه که غُرتو بشنوه یا غرشو بشنوی و وقتتو به بطالت نگذرونی.
هرجور حساب کردم دیدم با توجه به نوشته هام میشه راندمانو در حد خود فضایه شرکت بالا بردو راستش شد.
دقیق، منظم و سر وقت و البته با حس خووووب رضایت که من خودم با هیچی عوضش نمی کنم.
پس میشه نمیه پُر لیوانه هرچیزی رو دید.به هرحال زندگی از نظر من بالا پایین داره و نه سیاهه نه سفید اما زندگی کردن خودش به خودیه خود سفیده.
لذت ببریییم؛)
