یکی از عادات ناصوابی که در وجود ما ریشه دوانده و مشخص هم نیست تا کی قرار است زمام فکر ما را در دست داشته باشد ، منطقی است که من از آن در این نوشتار با عنوان " سیاه بینی و سپید بینی " نام می برم .
بیشترین تجلی این نگرش غلط را شاید بتوان در فضای سیاسی - تاریخی امروزین حاکم بر کشور خودمان جست و جو کرد ، من نمیدانم چرا تا کسی ذره ای به دفاع از نظام سیاسی حاکم - آن هم به شکل محدود و در چندین زمینه خاص - می پردازد ، سریعا مورد تحقیر و توهین واقع شده و وانگهی به شکلی مراعات نظیری مراتب وصول به سپاه و بسیج و بیت رهبری را یکی پس از دیگری طی می کند ، و البته بالعکس ، اگر کسی نیز ذره ای و باز هم به شکلی محدود بخواهد ، من باب مثال ، از نظام شاهنشاهی پیشین دفاع کند ، توسط گروهی دیگر آنچنان سرکوب و مورد توهین واقع میشود که آدمی انگشت به دهان می ماند که مگر آن بیچاره بخت برگشته چه گفته که اینچنین باید بهتان مزدوری قدرت های بیگانه و امثالهم را به دوش بکشد .
در این میان اما ، دست بر قضا ، نکته جالبی که آدمی را به فکر فرو می برد این است که این خصیصه ناروا را هم میتوان در میان انقلابیون فعلی (مخالفین نظام) و هم اصلاحگران(موافقین نظام) دید ، اما واقعا چرا؟ آیا فکر نمیکنید ریشه اصلی این مشکل به این مسئله بر میگردد که اصولا هیچگاه نمیخواهیم در قبال موضوعی ارزیابی منصفانه داشته و دست از داوری یک سویه برداریم ، عادت کرده ایم یا خود را در محاسن غوطه ور میکنیم و یا در معایب ، و زین جهت نه نقد ناقدان و نه دفاع مدافعان را برنتافته و بی تامل و بی درنگ رنجیده خاطر می شویم !
بیایید زین پس کمی به رنگ خاکستری به مسائل نگاه کرده و بیاندیشیم.
