یادم هست زمانی رو که حدودا 14 15 سالم بود ، با پدربزرگم میرفتیم کوه های اطراف محل سکونتمون برای جمع کردن عسل کوهی ، مثل الان طناب های کوهنوردی حرفه ای نداشتیم و از همون روش سنتی استفاده میکردن ، طنابی با موی بز که بهش وریس میگفتن و یکی دوتا از این حلب های روغن یا خیارشور که یک تکه چوب رو به عنوان دسته با میخ بهش وصل میکردن.
یادمه اون زمان به کندوهای عسل کوهی کوره میگفتن ، هیچ وقت دلیلش رو نپرسیدم که چرا به این اسم صدا زده میشه ، کوره های عسل معمولا بین شکاف صخره های صعب العبور قرار داشت و دسترسی بهش خیلی سخت بود، زمانی که به نزدیکی کوره ها میرسیدی صدای ویز ویز و رفت و آمدشون به خوبی شنده میشد ، اولین کاری که پدربزرگم انجام میداد مکان بالا دستی رو انتخاب میکرد و وریسش رو به اونجا میبست و شروع میکرد به پایین رفتن تا به جلوی ورودی کوره برسه، اونجا با مهارت خاصی ورودی کوره رو با چکش خورد میکرد و با اره شروع به بریدن تکه های موم میکرد که حاوی عسل طبیعی و خوش طعم و بی نظیر بود ، حلب رو با تکه ای طناب به خودش وصل میکرد و تکه های موم رو توی اون میذاشت ، توی همین فاصله تعداد زیادی از زنبورها نیشش میزدن ولی براش خیلی طبیعی بود ، حتی ابزاری هم غیر از کلاه مخصوص نداشت ، بعد از من میخواست که مقداری گچ که با خودش میاورد رو آب کنم که بتونه مجدد ورودی رو تعمیر کنه ، دلیلش هم این بود که ورودی باید به اندازه رفت و آمد یک زنبور میبود چون اگر گشاد تر میبود ، زنبورهای گاوی یا حشرات دیگه به کلونی آنها حمله میکرد ، و دلیل دیگه هم اینکه توی فصول سرد از سرما یخ میزدن ، اما چیزی که همیشه برام جالب بود و به قول معروف آدم های قدیم خیلی رعایت میکردن این بود که حداقل نصف عسل کوره رو دست نمیزدن که غذای خودشون توی زمستون رو تامین کنه و همیشه پدربزرگم بهم میگفت : این حشرات خیلی برای ما عزیزن چون بهمون غذا و دارو میدن ، درختامون رو بارور میکنن و طبیعتمون رو زنده نگه میدارن و این حرکت رو با این سایز کوچیکشون ولی دسته جمعی و با اتحاد بی نظیرشون انجام میدن.
امروز روز جهانی زنبور عسل بود و دوست داشتم خاطره اون زمان رو با شما به اشتراک بگذارم ، پدربزرگم چند سال پیش عمرش رو داد به شما ، اما هر از گاهی از اون مسیرها رد میشم و دیگه صدای هیچ زنبوری رو نمیشنوم ، کوره هایی که میشناختم همه به قول معروف خشک شدن و آثاری از اون زنبورها نیست ، بعضی ها میگن دلیلش شاید پارازیت امواج موبایل و ماهواره و ... باشه که برای اونا ضرر داره ، بعضی ها میگن شاید خشکسالی و نبود غذا باشه ، بعضی ها میگن زباله های شیرینی که توی طبیعت رها کردیم غذای اونها شده و به خاطر عفونت از بین رفتن ، اما هر چیزی که هست ما انسان های بزرگ بی تاثیر نبودیم در برابر این موجودات کوچک ، انسان های بعضا خودخواه که فقط خودشون رو میبینن و با این بی فکری و بی اتحادیشون تونستن تا الان ضربه مهلکی به این موجود دوست داشتنی بزنن. خیلی غم انگیز هست وقتی همه اینارو تجربه کردیم و از نزدیک لمسشون کردیم و الان داریم میبینیم که با چه سرعتی همه این طبیعت و موجودات دارن یکی یکی از بین میبرن.
