"در باب به وحدت رسیدن عاملیت ها و اصلاح ساختار ها"
دانشجوی ما انواع مختلفی دارد.
گروه اول دانشجویان واقعا تلاشگر و اهل کار علمی و دغدغه مند برای مرجعیت علمی هستند.
گروه دوم دانشجویانی که علم و تحصیل را در جهت مسائل شخصی میخواهند.
گروه اول نمیتواند کم کاری دانشگاه را ببیند، برای همین انتقاد میکند. که این انتقاد بسیار درست و نیاز هست.
اما گروه دوم نیز گاهی شدیدا از دانشگاه انتقاد میکنند و اتفاقا از قشر اول دفاع میکنند.
ولی نه گروه اول به فکر گروه دوم هست که در آنها تغییری بوجود بیاید و نه گروه دوم علاقه و رغبتی نسبت به اهداف علمی گروه دوم دارند.
از طرفی هر دو سر اصلاح دانشگاه موافق هستند. اما برای اهداف خودشان. یکی رشد علمی دانشگاه و دیگری چیز هایی مثل راحت شدن شغل و پول و غذا.
دانشگاه چه میبیند؟
دانشگاهی که در ذهنش دانشجویان قدیمی هستند با کیفیت های رفاهی بسیار پایین تر اما در عوض مباحثه ها و کتاب خوانی های سنگین نظرش این است مشکل از خود دانشجو است بخصوص با نگاه به دانشجویان نوع دوم که امروز با وضع بهتر نتوانسته مثل گذشته کار علمی کند.
برای همین تا صحبت از انتقاد به دانشگاه میشود صحبت از اصلاح خود دانشجو را پیش میکشند.
راه حل چیست؟
راه حل حرکت جمعی دانشجو است. دل ها و فکر های دانشجویان ما واحد نشده است.
مهم این است که قشر تلاشگر و علمی دانشگاه آن قشر دیگر را همراه خود کند. نباید نسبت به همدیگر بی تفاوت بود. این حرکت باید از خود بشروع شود تا این جمع به وحدتی برسند. جمیع دانشجو که درست شد ساختار دانشگاه را هم دنبال خودش میکشاند و به سمت جهت مطلوبش حرکت میدهد.
این که میگویند باید از دانشجو شروع شود درست است اما اکنون دانشگاه وظیفه دارد دانشجو را همدل و هم جهت کند. هم برای رشد خودش و هم برای مرجعیت علمی. این رابطه متقابل است و هردو باهم رشد میکنند.
اصل بر عاملیت یعنی دانشجو است و ساختار یعنی دانشگاه بر پایه عاملیتش شکل میگیرد.
