«در این شرایط کرونایی و تعطیلی اجتماعات، از دعاهای ماه رجب در خانه ها غفلت نشود»
_حضرت آیت الله خامنه ای _
سال گذشته همین ایام بود که کم کم داشتیم وسایل خود را جمع می کردیم و آماده ی حضور در مراسم معنوی اعتکاف می شدیم. غافل از اینکه نمی دانستیم چرخ روزگار چه خوابی برایمان دیده و اکنون دومین سال است که امکان حضور در مساجد را نداریم.
"اعتکاف" یعنی به اشاره او آمدن و به امر او رسیدن و به اذن او رفتن.
این ایام، ایام شکوفا شدن فطرت و بیرون آمدن از بلاتکلیفی عبد است. پس اگر خداوند چنین مقدر کرده است که مدتی را به اذن او از این فیض برخوردار نباشیم، بیایید فرهنگ "اعتکاف" را با خود به بیرون از مساجد بیاوریم و داخل منازل و امور خویش نهادینه کنیم.
این فرهنگ، همان روحیه و نگرشی است که "اعتکاف" در مسجد می توانست برای ما ایجاد کند.
هر چه ما با خودمان و با اذن و تحت امر پروردگارمان از دنیا فاصله بگیریم، دنیایمان هم آسوده تر می شود. عبور از سختی های دنیا نیز برایمان سهل تر می شود. مانند همین روزه ای که از اعمال مستحب و بسیار سفارش شدهٔ این ایام است. با اذن خودت نمی خوری و نمی آشامی و خودت را مقید و متعهد به اعمالی که انجام می‌دهی میدانی.
"اعتکاف" یعنی همین ٣ روز روزه گرفتن از دنیا. روزه گرفتن از شهر و کوچه و بازار. روزه گرفتن از خانه و کار.
وقتی ما در "اعتکاف" خودمان را در مسجد محصور می کردیم و از زندگی عادی خارج می شدیم، انگار یک فرصتی برای ما بود که از دنیا فاصله بگیریم و به آن نگاه کنیم. تا غرق در دنیا هستیم، نمی توانیم عمیقاً آن را مطالعه کنیم.
"اعتکاف" برای ما، تمرین دسته جمعیِ عبادت فردی بود.
امسال می توانیم به جای استفاده از فضای مسجد، ٣ روز در منزل وقت بگذاریم و دنبال صاحبخانه بگردیم.
با خود زمزمه کنیم :
«ای خدایی که نمی بینمت، نمی یابمت، نمی چِشَمَت... !
تو کجا هستی؟ کی وجودت را لمس خواهم کرد؟ کی حضورت را بیشتر حس خواهم کرد؟ کی می فهمم تو چگونه هستی...؟»
