ناگفته های من .

اکنون که برای تو می‌نویسم، نمی‌دانم روزهای خوبی در پیش داری یا بد؛ اما تنها یک خواسته دارم: بدرخشی.

ناگفته‌های من، تویی؛ ایرانِ من.

تن و جانم به فدایت.

می‌خواهم در صدر باشی، ای که هویت می‌سازی و می‌بخشی.

دل‌نگران توایم و مشتاقِ فردا.

من یقین دارم… یقین دارم که می‌مانی و می‌گذری؛

تویی که از همه‌ی ما سرسخت‌تری.

بارها ثابت کرده‌ای؛

آنجا که تاریخ و قلم تاب و توان نداشتند، تو بردبار بودی و خواهی ماند.

ای پهناورِ خردمندِ من...

صبر دارم تا نسیمِ صلح و آرامش، دماوندت را در آغوش کشد؛

تماشایت کنم.

امیدوارم بمانم و ببینم،

چرا که مطمئنم تو خواهی ماند؛

نیک‌سرشت‌تر از همیشه...

ایرانِ من.