آلیاژهای آهنی (همچون سایر آلیاژهای اصلی) برای بهبود خواص فولادها و آلیاژها با معرفی عناصر آلیاژی خاص در مقادیر مطلوب و در عملی‌ترین روش فنی و اقتصادی توسعه یافته‌اند.
تولید فروآلیاژ بخش مهمی از زنجیره تولید بین معدن و متالورژی فولاد و آلیاژها است: وظیفه اصلی صنعت فرو آلیاژ بازیافت اولیه فلزات مورد نیاز از مواد معدنی طبیعی است. از آنجایی که کانه‌ها شامل کانی‌های غیرفلزی نیز می‌شوند، بهره‌وری و غنی‌سازی برای تولید کنسانتره‌های معدنی مفید، ضروری است. این کار با یک یا چند روش متوالی (جداسازی گرانشی، مغناطیسی، الکتریکی و شناوری یا در برخی موارد با روش‌های شیمیایی) انجام می‌شود. پس از انجام این مراحل، محصولی به دست می‌آید که در آن محتوای اصلی فلز در مقایسه با سنگ معدن اصلی بسیار بیشتر است.
این امر امکان تولید فروآلیاژهای با عیار بالاتر و با محتوای بیشتر عناصر مطلوب و محتوای کمتر عناصر ناخالص (معمولاً فسفر، گوگرد و فلزات غیر آهنی) را فراهم می کند و مصرف انرژی و هزینه های تولید را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهد.
دلایل متعددی وجود دارد که چرا از فروآلیاژها برای افزودن عناصر ضروری به فولاد استفاده می‌شود. به دست آوردن عنصر آلیاژی به شکل خالص ممکن است دشوار باشد و اگر هدف اضافه کردن مجدد آن به مذاب فولاد مبتنی بر آهن باشد، تصفیه آن از آهن منطقی نیست. عنصر آلیاژی به تنهایی ممکن است تمایل زیادی به اکسیژن یا نیتروژن داشته باشد که منجر به اکسیداسیون زودرس آن قبل از استفاده شود. در نهایت هزینه ۱ کیلوگرم عنصر آلیاژی در فرم فروآلیاژی آن چندین برابر کمتر از هزینه‌های مربوط به شکل خالص آن است.
فروآلیاژها معمولاً به دو گروه تقسیم می‌شوند:
فروآلیاژهای حجیم (عمده) که در مقادیر زیاد تولید می‌شوند و فروآلیاژهای جزئی که در مقادیر کمتر تولید می شوند اما اهمیت زیادی دارند. فروآلیاژهای حجیم به طور انحصاری در فولادسازی و ریخته گری فولاد یا آهن استفاده می‌شود، در حالی که استفاده از فروآلیاژهای ویژه بسیار متنوع است. حدود ۸۵ تا ۹۰ درصد از تمام ferroalloy در فولادسازی استفاده می‌شود. فروآلیاژهای باقیمانده برای آلیاژهای غیر آهنی (به عنوان مثال، آنهایی که بر پایه نیکل یا تیتانیوم هستند) و در صنایع شیمیایی استفاده می‌شود .
منبع: مجله صنعت فولاد آهن جهان
