برش پلاسما پروسه‌ای است که در آن فولاد یا سایر فلزات (گاهی اوقات برخی مواد دیگر) در ضخامت های مختلف به وسیلهٔ یک مشعل (torch) برش داده می‌شود. در این برش یک گاز نجیب (در برخی موارد هوای فشرده) با سرعت بالا از نازل دمیده شده و در همان لحظه یک قوس الکتریکی (Electrical ARC) بین گاز در سر نازل با سطح برش ایجاد می‌گردد وگاز به حالت پلاسما می‌رود. پلاسما به اندازه کافی گرم است تا فلز را ذوب کند و برش صورت پذیرد. هوای فشرده نیز به اندازه‌ای فشار دارد که فلز ذوب شده را از مسیر برش دور کند.
با وارد کردن حرارت زیاد به آب، بخار بوجود می آید که شامل دو گاز اکسيژن و هيدروژن می باشد. اگر انرژی بيشتری اعمال شود، ذاتاً خصوصيات دمايی و الکتريکی بخار تغيير خواهد کرد که به اين فرايند، يونيزاسيون گفته می‌شود و در آن، الکترون و يون‌های آزاد در ميان اتم‌های گاز ايجاد می‌شود. زمانی که اين اتفاق می‌افتد، گازی که تبديل به پلاسما شده، رسانای الکتريسيته خواهد شد زيرا الکترون‌های آزاد، براي انتقال جريان برق در دسترس خواهند بود. اصول رسانايی فلزات، در مورد رسانايی پلاسما نيز وجود خواهند داشت. مثلاً هر گاه شدت جريانی که از يک مقطع عبور مي‌کند کاهش يابد. مقاومت افزايش خواهد يافت. برای رسيدن به ولتاژ بالاتر، می‌بايستی همين مقدار الکترون از مقطع عرضی عبور کند و دمای فلز افزايش يابد. برای توليد گاز به همين مقدار پلاسما نياز است. اگر مقطع عرضی کاهش يابد گاز پلاسمای داغ تری به‌دست خواهد آمد.
از برش پلاسما میتوان برای برشکاری هر نوع فلز رسانا، فولاد نرم، آلومینیوم، استنلس استیل… استفاده کرد. اما این تکنولوژی مخصوصا برای فولاد مناسب می باشد. در مورد فلزات غیر آهنی حداکثر عمق برش 1 اینچ می باشد.
