بسمه تعالی
یکی از اشکالات اساسی که به نحوه مدیریت حاکمیت و حتی دولت بر کشور عزیزمان ایران وارد است عدم وجود شایسته سالاری در اکثر ادارات کشور می باشد . بطوریکه این امر به یکی از موضوعات انتقادی و حتی اعتراضی اکثریت فارغ التحصیلان از دانشگاههای کشور تبدیل گردیده که خود را شایسته کسب حداقل یک شغل چه دولتی یا غیر دولتی که در شان تحصیلاتی شان باشد میدانند و معتقدند چون شایسته سالاری در کشور وجود ندارد فلذا کسانی بر برخی از مناصب تکیه زده اند که حتی نه تنها سواد لازم را برای منصب فوق ندارند بلکه بعضا رشته تحصیلتی شان نیز هیچ ربطی به آن ندارد . آنها معتقدند که نبود برنامه ریزی برای بهره مندی از شایسته سالاری در ارکان حکومتی و دولتی با عث ایجاد مفاسد متعددی از جمله باندبازی و پارتی بازی در تصاحب هر شغل و منصبی می گردد .فارغ از اینکه لزوما بنده نیز معتقدم فقط بحث وجود علم و تجربه مرتبط با شغل یا مناصب به تنهایی نمیتواند ملاکی برای تعیین نفرات باشد بلکه پارامترهایی همچون اهلیت و اخلاق فردی و... نیز باید لحاظ گردد تا یک فرد شایسته و دارای کمالات از هر لحاظ بر اریکه مناصب دولتی و غیر دولتی تکیه زند. فلذا در اینجا فقط میخواهم از لحاظ پارامتر علمی ایده ای را مطرح نمایم .
به نظر بنده باید از همان منصب روسای قوا بالاخص تعیین نامزدهای ریاست جمهوری، ریاست قوه قضائیه و ریاست مجلس برای دور های بعدی کار را شروع کنیم . برای این امر ما باید از الان برای سالهای آتی بدین صورت برنامه ریزی نماییم . ابتدا باید مکانهایی برای آموزش مدیران رده میانی و رده بالا در سطح کشور ایجاد نماییم . به نظر می رسد دانشگاه امام صادق (ع) برای پرورش مدیران میانی و دانشگاه دفاع عالی برای پرورش مدیران رده بالا با این ایده ایجاد گردیده است و حتی اخیرا چنین استنباط می گردد که دانشجویان دانشگاه جامع امام حسین نیز برای چنین امری در حال تربیت و آموزش میباشند .ولی به نظر بنده اینها به تنهایی نه تنها کافی نیستند بلکه اغلب از سوی اساتید بزرگ علمی و حتی برخی فارغ التحصیلان دانشگاههای سطح بالای دولتی کشور نیز سطح علمی فارغ التحصیلان این مراکز دانشگاهی آنطور که باید و شاید خیلی مورد قبول واقع نمیشود . پس برای مقبولیت و بکارگیری این عزیزان در مناصب و رده های مختلف مدیریتی چه در سطح کلان و چه در رده میانی و حتی پایین تر باید سازوکار بهتر و مفیدتری ایجاد گردد. به نظرم بهتر است انتخاب کلیه مدیران و روسای کشور را به اساتید شاخص دانشگاهها بسپاریم . منظورم اساتید شاخصی کشوری در هر رشته ای میباشد . معمولا اساتید شاخص هر رشته ای در انجمن علمی همان رشته در سطح کشور عضو میباشد . برای مثال ما در کل کشور یک انجمن علمی ریاضی داریم که همه برنامه ها ، طرح درسها و سرفصلها و ... را در این انجمن اساتید تصمیم گیری میکنند . البته فرض بر این می باشد که همه اساتید کشور در یک رشته موردنظر عضو آن انجمن میباشند و اساتید شاخص در آن رشته بالاخص در گرایشهای مختلف اش را با توجه به سوابق علمی و حتی اجرایی اش همه محققان ، پژو هشگران و اساتید کلیه دانشگاهها و موسسات آموزشی کشور میشناسند و مورد تایید میباشد. استادی که همه اساتید کشور در علم اقتصاد او را قبول دارند و میدانند مثلا در فلان گرایش علم اقتصاد او نفر اول این رشته است و البته نیز باید برای تعیین این اساتید بین خود اعضای انجمن ها جلسات علمی و ... برای رای گیری نفرات اصلح برگزار شود . مثلا فرض کنید رئیس جمهور میخواهد یک وزیر اقتصاد تعیین کند . خوب چرا از انجمن علمی اقتصاد کشور که اساتید اقتصاد کلیه دانشگاهها و موسسات علمی کشور در آن عضو میباشند کمک نگیرد؟ اصلا چرا خود انجمن وزیر و معاونانش را تعیین نکند ؟ اصلا چرا اداره وزارت اقتصاد را ریاست جمهوری به آنها نسپارد ؟ شاید اصلا بهتر باشد که به عنوان رئیس جمهور تفویض اختیار کند و با همه مردم در جریان بگذارد که وزارت اقتصاد را به انجمن علمی اقتصاد کشور سپرده است و در کار آنها دخالت نمیکند مگر زمانی که احتیاج به هماهنگی با دیگر وزارت خانه ها مطرح باشد و یا نیاز به حکم یا دستوری دولتی یا حاکمیتی برای پیشبرد کارها لازم باشد. آیا دیگر در اینصورت از لحاظ اقتصادی به روسای جمهور کشور از طرف مردم انتقادی وارد خواهد شد؟ آیا ثبات تصمیم گیری در امور اقتصادی و سیاست گذاری های اقتصادی کشور حتی با تعیین رئیس جمهور جدید به قوت خود باقی نخواهد ماند ؟ آیا مردم در آنصورت دیگر میتوانند بگویند که کشور در امورات جاری و ارکان حاکمیتی و دولتی از علم بهره نمیبرد؟ حالا اگر همین را به کلیه وزارتخانه های قوه مجریه و حتی قوای مقننه و قضائیه تعمیم بدهیم ببینید چه میشود؟ همه آنها با علم اداره خواهند شد ؟ در اینصورت حتی اگر به غلط توسط اساتید سیاست گذاری شود این دانشگاه است که باید جوابگو باشد ! در اینصورت نقاط قوت و ضعف رشته های علمی کشور هم به خوبی مشخص میشود . مشخص خواهد شد که دانشجویان هر رشته در چه زمینه هایی به امر پژوهش بپردازند تا نقاط ضعف علمی در رشته موردنظرشان را برای همیشه از بین ببرند .ایضا برای تعیین وزارت خارجه نیز میتوان ار انجمن های علمی علوم سیاسی و روابط بین الملل در سطح کشور یا دانشگاهها بهره برد . همچنین برای تعیین نامزدهای ریاست جمهوری نیز میدانیم طبق قانونی چه کسانی برای این پست اجرایی میتوانند تایید صلاحیت شوند . خوب به نظرم بهتر است حاکمیت یک دوره قبل از انتخابات آتی این نفرات واجد الشرایط را در یک مرکز علمی و دانشگاهی معتبر گرد آورده و شروع به آموزش و توجیه این عزیزان در خصوص شرح وظایف ریاست جمهوری ، شرایط حال حاضر کشور و ... وهر اطلاعاتی که لازم است یک رئیس جمهور بداند نماید و در نهایت پس از ثبت نام نفراتی که حالا یا احزاب تعیین کرده و یا خودشان مستقل اقدام نموده اند از بین این عزیزان و بعد از تایید صلاحیت نهایی با رای مردم عزیز ایران زمین انتخاب شوند . حتی برای آموزش و توجیه روسای آتی قوای مقننه و قضائیه نیز میتوان از این روش بهره برد. و برای انتخاب وزرا هم حتی میتوان از بین معاونین و مدیران رده بالا و... که صلاحیت لازم را برای این امر دارند پس از آموزش و توجیه از یک دوره قبل تر اقدام نمود و همین برنامه را میتوان برای رده های پایین تر مدیریتی کشور و ادارات نیز پیاده سازی نمود تا افراد باتجربه بصورت پله به پله و با نظام رتبه بندی خاصی قابلیت ارتقاء داشته باشند . البته شایان ذکر است بدین منوال فقط نفراتی که از علم و تجربه لازم مدیریتی یا تخصصی در یک مجموعه ای برخوردار گردیده اند برای پست های بالاتر میتوانند کاندیدای بالاقوه به حساب بیابند و صد البته که باید از خیلی از جهات دیگر نیز مثل پاکدستی ، توانایی جسم و روحی و حتی اخلاقی و ... نیز سرآمد دیگران باشند تا برای پست های بالاتر تعیین گردند و این را نیز باید به صورت کاملا علمی و منطقی و با مدرک و سند و بدور از هرگونه حب و بغضی اساتید مطرح کمیته های تعیین کننده علمی و امنیتی و... بکار برند وحتی دلایل عدم شایستگی نفرات برای ارتقا به مرتبه بالاتر را نیز به خود نفر بگویند و به او فرصت دفاع از خود را بدهند . در این صورت است که کشور عزیزمان ایران با توکل بر خدا و با تکیه بر خرد و دانایی و اخلاق متعالیه قله های پیشرفت را یک به یک خواهد پیمود . والسلام علیکم
