میگن انسان با وجودی که سالیان سال بر اساس علم و تحقیق و اسطرلاب میشدونس زمین گردی، ولی تا اولین بار نره فضا و به چشم خوشی ندیت، خاطری امن نوبی. انسان رفت فضا ا پنجری سفینه‌ی سیل که و مخابره به ایستگاه زمين:
ها.. زمین گردی. تمام.
سه سال پیش جاسک بیدم... موقع واگشته حدود سعت 3 یها بی موبایلم زنگ خه...
علی روشن بی... وقت زنگ زدنی سیم عجیبی بی ... جوابم دا:
سلام... چخبر... خوبیه... ا علیت خبر هه!
گفتم یه هفته ده روز پیش... نه... چطو
گفتی گازی گرفته فوت کرده...
باورم نکه... قطم که
زنگ زه سی امین:
الو سلام... امین... چخبر... کجانه...بی مقدمه:
ا علی چخبر
گفتی : همونه که اشنفیدتن درستن...
گفتم یعنی چه... یعنی چه...
گفتی یعنی دیگه علی نی
دیگه علی نی... دیگه علی نی
و واقعانم دیگه علی نبیدی...یکروزم ا مرگی گذشته بی
حس تعلیق و باورناپذیریم دیمم بی تا روزی که رفتم شهر سر خاکش.علی فوت که.تمام
او روزی حدود 250 کیلومتر طول مسیر تا رسسیم بندر.. صندلی عقب... عینک سر چشمم... بی‌صدام گریی
دقیقا مثل الان که یها مینویسم..اشکم بی اختیار جاری
«ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد…» مه خسه ، دوست هم رفته
علی طاهری
دیگه نیسه که کشفیاتم سیت بفرستم
دیگه نیسه که آهنگ سیت بفرستم
دیگه نیسه که بشیم شنو
دیگه نیسه که بشیم شوخوس
دیگه نیسه که وقتی نامجو میگو حبل المتین گیسَت... تو بگه سشووواررر سشووار
دیگه نیسه که عرق بخوریم که زمی و آسمو جای عوضبو
دیگه نیسه که زنگ بزنم 25466 وُ مامانت گوشی ورگره و بوگو علی.... احمدن
دیگه نیسه که بشیم ت حیات خلوت سگار بکشیم و تو زنگ بزنه سی امین راد که نمیه بشیم بیلیارد؟
مدونه آخرین بار که حسرت نبودنت خرده بعد دیتنه فیلم تنت بی؟ ! که مه بندر تنت ببینمُ تو یاسوج (لعنت بهش) وُ اَ شوقُ گیجی ماجرای فیلم نولان کیف کنیم
میلیون‌ها خاطری دیگه ت ذهنم ثبتی وو دلم نمی بینویسم
"دنیا خوش استُ مال عزیزستُ تن شریف لیکن لیکن رفیق بر همه چیز مقدم "
رفیقی که ره.ما موندیم و یاد و خاطراتی که گاهی با اشک و گاهی هم با خنده مرور ومبو.
شیراز آخرین دفی که باهم بیدیم گفتت یادم نمی آخرین بارم چگه ترسسه،
کاش وقتی مرگ از دودکش بخوری امی سراغت ترسست بی وو بیارومبیده.
