بوریس یلتسین شخصیت عجیبی بود وی تا زمانی که اتحاد شوروی برقرار بود مدام بر طبل جدایی طلبی میکوبید و کشورهای گرد امده زیر پرچم ارتش سرخ را تشویق به استقلال طلبی میکرد اما زمانی که خود به ریاست فدراسیون روسیه رسید دستور حمله به چچن را صادر کرد که باعث قتل عامی وحشتناک شد اما به علت نزدیکی بسیار زیاد یلتسین به آمریکا مانور زیادی روی این مساله داده نشد از همه مهم تر هیچکس نفهمید چطور کسی که به چهارده کشور شوروی به راحتی استقلال اعطا کرده بود در مقابل چچن اینقدر یک دندگی به خرج داد. مهم ترین نکته در مورد یلتسین اما گرایش وی به لیبرالیسم امریکا بود، وی را در رسانه های غربی پدر دموکراسی روسیه می نامند کسی که پایان امپراتوری کمونیستی شوروی را رقم زد اما روسیه را هشت سال در باتلاق لیبرالیسم فرو برد.
یلتسین سال 1991 بعد از استعفای گورباچف و به مدد اقبال عمومی که در زمان کودتای نافرجام سال 1990 و شوهای عجیب و غریبی که آن زمان از خود نشان میداد به راحتی رئیس جمهور روسیه شد. مردم روسیه سرمست از آزادی های اعطا شده و مک دونالدی که میتوانند بدون صف های سه کیلومتری استفاده کنند. اما اتفاقی که در حقیقت افتاد بسیار وحشتناک تر از تصور بیشتر افراد بود.
یلتسین بلافاصله بعد از به قدرت رسیدن قدرت را بین اطرافین خودش تقسیم کرد و با کمک رسانه های غربی خصوصا CNN توانست به سرعت خود را ناجی مردم جا بزند. اما چهار سال بعد و در زمان انتخابات سال 96 او نه ناجی مردم که باعث بدبختی بیش از پیش مردم روسیه شده بود. مردمی که از یک طرف تحقیر در مقابل غرب را متحمل شده بودند و از طرف دیگر آن گشایش اقتصادی که یلتسین قول آن را داده بود محقق نشده بود. ناکامی عظیم در اصلاحات اقتصادی بدلیل امیدواری بیش از حد به نتایج مذاکرات با آمریکا، فساد گسترده و خاصه خرجی های عجیب در میان زیر دستان رییس جمهور و ناکارآمدی اصلاحات اقتصادی بدلیل برخورد آن با منافع کارتل های ذی نفوذ چشم انداز انتخاب مجدد یلتسین را بسیار ضعیف کرده بود. رکود دامنه دار ناشی از عدم تزریق منابع دولتی به بخشهای مولد اقتصادی باعث نارضایتی گسترده رای دهندگان روسی بود. مذاکرات متعدد برای پیوستن به اقتصاد جهانی با وجود امتیارات بسیاری که روسها داده بودند،عملا حاصلی نداشت. روزنامه ها و آژانس های خبری با شیبی تند درباره عدم انتخاب بوریس برای دور دوم می نوشتند. آمریکایی ها به وضوح خطر سقوط یلتسین غربگرا را حس می کردند.
آمریکایی ها دست به کار شدند. یک مشاور ارشد مالی بانک جهانی به نام جفری ساکس به مسکو آمد و به ازای امتیازات بیشتر در حوزه امنیت اقتصادی یک وام ناقابل 5 میلیارد دلاری جور کرد. همان کارتل هایی که مانع اصلی اصلاحات اقتصادی بودند در یک جلسه معروف حاضر شدند برنامه انتخاباتی دولت را تامین مالی کنند به ازای آنکه سیاست پولی و خصوصی سازی در دولت بعدی از آن آنها باشد. یلتسین با همان 5 میلیارد دلار در شب انتخابات پرداختهای انتقالی را افزایش داد و بخشی از بدهی های دولتی را جبران کرد. او توضیح داد که این 5 میلیارد دلار تنها بخشی از نتایج اجرای اصلاحات مدنظر بانک جهانی است و مردم بعدتر بیش از این ها خواهند دید. مردم روسیه خوشنود از این رونق یک شبه و در نبود آلترناتیوی به اندازه کافی قدرتمند برای دور دوم هم به یلتسین رای دادند. گروه یلتسین نجات پیدا کرد اما روسیه تا 10 سال بعد از زیر بار امتیازات امنیتی داده شده، کمر راست نکرد.
بعد از انتخاب دوباره یلتسین دوباره اوضاع به حالت قبل بازگشت گشایش اقتصادی فراهم نشد که هیچ، سنگ اندازی های بیشتر غرب شروع شد، کارتل ها اطراف یلتسین بیش از پیش شروع به غارت اموال عمومی کردند، هرروز به تعداد افرادی که به ژتون غذا برای زنده ماندن نیاز داشتند افزوده میشد و نارضایتی عمومی به بالاترین حد خود رسید. بعد دو سال از انتخاب دوباره، یلتسین شکست به افراط در نوشیدن روی آورد و عملا کارهای دولت را به معاون جوان خود ولادیمیر پوتین سپرد. پوتین از همان زمان کار ترمیم اقتصاد ورشکسته ی روسیه را اغاز کرد، با استفاده از ارتباطاتی که قبلا در کا گ ب داشت توانست به سرعت فساد را به حد قابل قبولی برساند و دست کارتل های فاسد را تاحدی که نیاز داشت کوتاه کرد و در زمینه های خودکفایی دولتی قدم های بزرگی برداشت. یلتسین نیز قبل از اتمام ریاست هشت ساله اش استعفا داد و برای اولین باری کاری کرد که باعث پیشرفت واقعی روسیه شد.
شاید بد نباشد گاهی به عقب بازگردیم و داستان اعتماد کنندگان به غرب و خصوصا ایالات متحده را مرور کنیم تا بدانیم نهایت بردگی برای آنها چه بوده است.
