هفته ای سخت و شاید سخت ترین هفته ی تاریخ بشریت. هفته ای به درازای تاریخ و هفته ای فراتر از گنجایش انسان فانی. چه سخت ثانیه ها گذشت و چه درد در دل های ما نهان بود. چه گریه ها که در خلوت کردیم از غم فراغ آن سردار سفر کرده و چه بغض ها در گلو فشردیم در اندوه از دست دادن هموطنان.
چه فوران احساسی در حمایت از آنکه امنیت خود را مدیون او میدانیم و چه رذالتی در شهادت او که روح پلید امپرالیسم جهانی را بار دیگر لخت تر از همیشه به ما نشان داد. سردار مانند آن کودک معصوم بود که لختی پادشاه را به همه نشان داد و مردمی که از ترس تهمت حرامزاده بودن دم بر نمی آوردند با این صداقت کودکانه به میدان آمدند و این لختی را با صدای بلند فریاد زدند. اما صد حیف که این صداقت به بهای جان عزیزترین فرزندان ایران تمام شد.
اما در طرف دیگر اتفاقی افتاد که قلب هر انسانی را به درد می آورد. اتفاقی که هرچقدر در مورد آن مرثیه سرایی کنیم کم است. هرچند خطای انسانی تا به امروز جان بسیاری از انسان ها را گرفته است اما نمی توان منکر این حقیقت شد که این واقعه تا چه حد دردناک و تاثر برانگیز است. اما در کشورما در هر واقعه ی قابیلی یک واقعه هابیلی نیز هست. شجاعت مردی که آبروی خود را گذاشت تا تمام اشتباهات را گردن بگیرد چهره ی هابیلی این ماجرای تاسف بار بود. شاید افراد تصور کنند که این معذرت خواهی نمایشی باشد اما معذرت خواهی در میان افکار عمومی یک نوع خودکشی است. کسی که خود را مقصر مرگ ده ها انسان می داند مابقی زندگی اش سرشار لعن و نفرین خواهد بود. اگرچه این قبول مسئولیت با چند روز تاخیر صورت گرفت اما اگر به نمونه های مشابه در دنیا نگاهی بیندازیم نمیتوان گفت این تاخیر چندان هم زیاد بوده باشد. مسئولین می توانستند چند ماه بعد و همزمان با بررسی کامل جعبه سیاه به این اتفاق اعتراف کنند. در آن زمان قطعا احساسات مردم فروکش کرده بود و اینگونه جوسازی نمیشد.
در پایان باید گفت زندگی ادامه دارد. این کشور همچنان پابرجاست. این اتفاقات به ما درس های زیادی می دهد درس هایی که اگرچه به بهای سنگینی به دست می آید اما می تواند راهگشای آینده باشد. قلب تمام ایرانیان این چند روز به درد آمده است اما باید ادامه داد. باید برخواست، گذاشت و گذشت با اندوهی در دل خشمی در نگاه و امیدی به فردا. اگرچه سخت اگرچه دشوار.
دلایل زیادی برای امید به آینده داریم. که بعدها در موردش خواهم نوشت. به شرط حیات.
