زمانی تصور میکردم که افراد رده بالای سیاسی روزهای به خصوصی رو به این اختصاص میدن که دور هم بشینن و مشکلات خودشون رو حل کنن با هم حرف بزنن و معایب کارشون رو رفع کنن. اما امروز متوجه شدم که نه تنها در سیاست که در زندگی معمولی هم چنین رویکردی وجود نداره، شما اگر از کسی تا سر حد مرگ هم متنفر باشید نمیتونید مستقیم بهش بگید باید با کارهایی این رو بهش نشون بدید.
در سیاست هم قضیه همینه نماینده ی مجلس نمیتونه مستقیم به رئیس جمهور بگه داری اشتباه میکنی رئیس جمهور نمیتونه مستقیم به نهاد های زیر دستش دستور بده باید با بخشنامه، سخنرانی و... این کارها رو انجام بده. به مجموعه ی این کارها میگن روابط یا رویه های سیاسی. خوب تا اینجاش مشکلی نداره همه چیز اوکیه همه جای دنیا هم قبول کردن فقط بعضی جاها شدت و حدت کم و زیادی داره، اما مشکل از اونجایی شروع میشه که یک نفر میخواد کسی که رتبه ی بالاتری از خودش داره رو نقد کنه مثلا یک نماینده مجلس میخواد رئیس مجلس یا یک وزیر میخواد رئیس جمهور رو نقد کنه اینجا میتونه از دو گفتمان استفاده کنه یکی گفتمان خیلی محترمانه و یکی گفتمان صریح و روشن. مثلا میتونه به رئیسش بگه شما دارید اشتباه میکنید این کار اشتباست یا اینکه بگه به نظر حقیر بهتره توی نظرتون بیشتر فکر کنید البته این فقط نظر منه. پرواضحه که گفتمان دوم اثرگذاری مطلوبی نداره و گفتمان اول ممکنه به اخراج زیردست منجر بشه.
چاره کار چیه؟ رویه های سیاسی چاره کار هستن. میشه با کمی سیاست به خرج دادن هم زبردست رو متقاعد کرد که داره اشتباه میکنه و راه درست فلان راهه و هم از خشم فرد بالا سری در امان بود. به عنوان مثال وزیری میخواد راهکارهای رئیس دولت و یا تخصیص بودجه به وزارتخونه اش رو نقد کنه. چنین فردی میتونه بگه به دلایل فلان و فلان و فلان باید نسبت به افزایش بودجه اقدام بشه وگرنه قید فلان و فلان و فلان طرح رو باید بزنیم این تخصیص بودجه هم میتونه از فلان منبع صورت بگیره. یا اینکه نماینده مجلس بگه با توجه به فلان و فلان و فلان مشکلی که قبلا در تاریخ برای ما اتفاق افتاده اینکار به ضرر جامعه است. با چنین ادبیاتی میشه به جلو حرکت کرد.
اما در کشور ما چه خبره؟
چند سالی که ادبیات منقلی توی این کشور باب شده و مسئولین محترم مشغول حواله دادن مردم به جهنم و باد و باران و بیمه ی ایران هستن وضع اسفناکی در وضعیت سیاسی کشور اتفاق افتاده. طرف جرئت نمیکنه توی جلسه های خصوصی حرفش رو بزنه میاد سخنرانی میکنه که خودش رو قهرمان نشون بده. مثل سگی که دنبال ماشین میدوه و عوعو میکنه و وقتی ماشین متوقف میشه اون هم فرار میکنه. ولی این مسئولین نمیدونن که با تمام این نمایش ها در نهایت کسی که رو سیاه میشه همون ها هستن نمیشه تا ابد با رسانه بازی کرد و سر مردم رو شیره مالید. بالاخره این آب گل آلود زلال میشه و چهره ی واقعی این افراد مشخص میشه.
پس خفه شو و حواست به پروازت باشه کاپیتان وگرنه از هواپیما پرتت میکنیم پایین.
