در این روزهای غریب که طبیعت بی‌اعتنا و با شکوه به هیچ دلیلی از سر گرفتن زیبایی‌اش را به تعویق نمی‌اندازد یاد جملاتی از داستان «آینه‌های در دار»ِ «هوشنگ گلشیری» افتادم.
حق با بهار بود، با همان ساقه های لُخت.
بر این پهنه خاک چیزی هست که به رغمِ ما ادامه می دهد.
خوب است که جلوه های بودن را به غم و شادیِ ما نبسته اند.
