در آی زبخت خوش که درمسیر تو منم
زدیده گر پنهانی ولی به راه تو منم
جور زمانه گر میان تو بندد تا ز منم
به آه دل سوزد گر این بند زحال منم
برگ برگ درخت سفید و پیر وخسته
فتدبه پای ریشه اش ز حال دلبسته
رهد ازبند ملام عشق چو آهوی رسته
به جز ازسرشک دیده آه واشک رفته
