پذیرفتن نقش والدین، یکی از مهم ترین عوامل استرس زا در سطح خانواده است. بی تردید همه والدین گاهی در ایفای نقش والدینی خود و پذیرفتن مسئولیت های توام با آن دچار استرس می شوند.
این استرس از منابع مختلفی سرچشمه می گیرد که ممکن است مربوط به کودک، والدین یا جامعه باشد.
مشکلات رفتاری و ارتباطی کودک، نگرانی مادران درباره دوام و ثبات شرایط کودک، حمایت های کم اجتماعی، مشکلات مالی، انزوا و کمبود آگاهی والدین درباره تحول و پیشرفت کودک، از مهم ترین عوامل موثر بر افزایش استرس در آنهاست.
به اعتقاد متخصصان ویژگی های والدین کودکان همراه با متغیرهای موقعیتی بیرونی و عوامل تنش زای زندگی (مثل طلاق، مشکلات شغلی و غیره) دلیل افزایش عملکرد بد والدین است.
یکی از علت‌های ایجاد استرس کودکان، تایید مدام والدین است که با این تایید، کودک در همان لحظه استرسی ندارد اما در هفته‌ها و ماه‌های بعد سطح استرس او به اطمینان‌بخشی‌های والدین افزایش می‌یابد.
الگو بودن والدین باعث می شود که کودک نکات مثبت را از رفتارهای آن ها بیاموزد، یعنی کودکان رفتار والدین را می بینند و همین رفتارهای والدین در بروز و یا کاهش استرس های آن ها بسیار موثر است.
دنیای امروز ناگزیر دارای استرس های متفاوتی است و آنچه اهمیت دارد کنار آمدن با این نوع استرس ها است،
ضمن این که نباید استرس های زندگی را از کودکان مخفی کرد،
بلکه آن ها نیز باید با واقعیت های زندگی روبه رو شوند.
والدین نباید استرس ها را از کودکان مخفی کنند و از سوی دیگر باید بتوانند برخوردی عقلانی با کودکان داشته و الگوی مثبت و صحیحی برای فرزندان باشند.
یکی از علت های ایجاد استرس کودکان، تایید مدوام والدین است.
کودکِ نگران مدام نیازمند اطمینان‌بخشی است و والدین نیز به منظور کاهش همین نگرانی ها مدام به او این اطمینان‌بخشی را منتقل می کنند
و همین امر یکی از اشتباهات والدین است که به منظور کاهش آشفتگی فرزندان انجام می شود.
اطمینان بخشی های زیاد به کودکان و تکرار آن و تعریف مداوم از فرزندان عاملی برای افزایش نگرانی های آن ها خواهد شد و در واقع کودکانِ نگران همیشه نیازمند تایید والدین هستند.
والدین باید توجه کنند که با فراهم کردن این نوع شرایط برای کودک، او پیوسته منتظر تایید رفتار خود از سوی والدین خواهد بود، بنابراین لازم است که والدین، اطمینان بخشی‌ها را کمتر کنند تا فرزندان با استرس و نگرانی های کمتری روبه رو شوند.
این که والدین مداوم وضعیت درس های فرزند خود را از وی جویا شوند چندان ضروری به نظر نمی رسد و همان یکبار پرسیدن کافی است.
به چالش کشیدن ذهن فرزندان و واگذاری مقایسه تغییرات و سنجش و ارزیابی سطح استرس ها به خود فرزندان در پاسخگویی به سوالات موثر است و باعث کاهش استرس های آن ها خواهد شد.
مطالعات، تاثیر استرس والدین را در افزایش افسردگی و اضطراب کودکان آشکار ساخته اند.
افزایش استرس مادر بر تحول هیجانی و رفتاری کودکان تاثیر مهمی دارد و می توان گفت از هنگام تشکیل نطفه هیچ زمانی وجود ندارد که این استرس بر کودک اثر نداشته باشد
(به طور مثال در دوران بارداری می تواند رشد مغز کودک را به شدت مختل کند.
محققان معتقد هستند که سطوح بالای استرس والدین در طول سه سال نخست زندگی کودک، موجب ایجاد رابطه والد- فرزندی ناامن تر و منفی تری می شود و اغلب به افزایش مشکلات عاطفی و رفتاری در کودکان می انجامد و می تواند آنها را مستعد ابتلا به اختلالات خلق و اعتیاد، بیش فعالی و اتیسم کند.
عزت نفس بالایی دارند.
شوخ طبع تر هستند.
مفهوم مدیریت رفتاری را آموخته اند.
عادت به پیروی از قوانین و مقررات کرده اند.
همبستگی و انسجام خانوادگی عمیق تری دارند.
روابط باز و شفافی با اعضای خانواده شان برقرار کرده اند.
از سوی پدر و مادرشان همراه مورد محبت و توجه بوده اند.
با دوستان، هم کلاسی ها و آموزگارانشان روابط صمیمانه ای دارند.
باورها و اعتقادهای مستحک تری دارند.
و به هدف ها و موفقیت های بیشتری در زندگی شان رسیده اند.
منبع: پرتابل سلامت و زیبایی(iranzivar.com)
