کامپوزیت دندان چیست؟
کامپوزیت دندانپزشکی، نوعی از مواد های “رزین” هستند که در دندانپزشکی ها، برای ترمیم دندان و به وسیله چسب های مخصوص روی دندان های اصلی چسبیده می شوند.
رزین اصلی ترین تشکیل دهنده ی کامپوزیت دندان، دارای خواص خاصی هستند که به همین سبب برای ترمیم حفره و پوسیدگی ها مورد استفاده قرار می گیرند.
کامپوزیت به دلیل داشتن ویژگی منحصرش، برای پر کردن حفره های کوچک بسیار مناسب است. زیرا:
دکتر، با توجه به ماهیت انعطاف پذیر بودن رزین های تشکیل دهنده ی کامپوزیت دندانپزشکی، کار راحتی برای ایجاد تغییرات در فرم و شکل آن دارد.
طبق مطالعات انجام شده، در خصوص پایداری و مقاومت کامپوزیت دندان نسبت با آمالگام ها (نقره-جیوه) عملکردی مشابه داشتند.
شاید تنها تفاوت اصلی، ظاهر زیبای رزین های کامپوزیت نسبت به آمالگام است. همین تفاوت اصلی سبب شده که عموم مردم به استفاده از کامپوزیت برای دندان های خراب خود راغب تر باشند.
ترمیم دندان های پوسیده و پر کردن آن با آمالگام
در واقع آمالگام آلیاژی از ترکیب جیوه با یک فلز دیگر است. نسبت ترکیب آن توسط دندانپزشک متفاوت است و میتواند با فلزهایی همچون:
ترکیب شده و از آن خمیری برای پر کردن حفره ها ایجاد نماید.
همانطور که در عکس نگاه میکنید، آمالگام نسبت به کامپوزیت دندانپزشکی، حرفی برای گفتن ندارند.
ترمیم دندان ها به روش کامپوزیت دندانپزشکی
در گذشته کامپوزیت دندانپزشکی توسط واکنش شیمیایی، بین یک مخلوط خمیر شکل و یک فعال کننده از نوع بنزوئیل پراکسید بود.
در سال 1970 میلادی رزین های جدید برای رفع معایب آن از جمله ماندگاری کم کامپوزیت های سنتی به بازار معرفی گردید. البته این نوع هم مشکلات خودش را داشت. در این نوع، عمل فعال نمودن رزین ها، با نور فرابنفش بود که هم برای بیمار و هم برای دندانپزشک ضرر داشت.
بنابراین با تغییر در فرمولاسیون رزین های تشکیل دهنده، فرآیند واکنش پلیمریزاسیون برای سخت شدن رزین های کامپوزیت روی دندان، با نور مرئی جایگزین شد. از این رو کامپوزیت دندانپزشکی بدون هیچ گونه ضرر و عارضه ای قابل اجرا شد. اما همچنان معایب های زیادی داشتند.
در سال 1978 میلادی پرکننده های میکرو کامپوزیت به بازار دندانپزشکان معرفی شد. با توجه به اینکه کامپوزیت های موجود ظاهر ضعیفی داشتند و از نظر چسبندگی خوب نبودند، نسل جدید کامپوزیت ها توانست با رفع این نواقص طرفداران زیادی را جلب نماید. این نوع از کامپوزیت ها استحکام بیشتری داشتند و دندانپزشک نیز به نسبت مورد های قبلی راحت تر تراش های مورد نیاز را انجام میداد.
در سال 1981 میلادی، با توجه به پیشرفت هایی برای ترکیب رزین های تشکیل دهنده، دندانپزشکان توانسته اند برای اکثر ترمیم ها و حتی برای باندینگ دندان نیز مورد استفاده قرار دهند.
فرآیند پولیش کامپوزیت دندان
در دهه 80 میلادی، پرکننده های ترکیبی روانه ی بازار شدند. این مواد که به نام اختصاری RMGIC در بین دندانپزشکان شناخته شده است، ترکیبی از رزین ها با نوعی از سیمان های آینومر شیشه ای هستند. این ترکیب شامل یک پودر فلوئور آلومینبوم سیلیکات و یک مایع است که در بطری های تیره نگه داشته می شوند. سیمان گلس آینور به نوعی آزاد کننده فلوراید نیز هستند که سبب چسبندگی بیشتر به بافت دندان ها می شود. همچنین استحکام بیشتری نسبت به انواع گذشته ی خود دارند. با این وجود در اواخر سال 2000 میلادی تغییرات مثبتی در ترکیبات آن صورت گرفت که توان تحمل و فشار بار آن زیاد تر شد. به همین جهت دندانپزشکان توانستند این مدل از کامپوزیت ها را برای دندان های آسیاب هم استفاده نمایند.
در زمان حاضر کامپوزیت ها با وجود پلیمریزاسیون دارای انقباض کمتر و همچنین بخاطر رسانا بودن حرارتی، کمترین حال انقباض را دارا هستند. به همین به خوبی جداره های دندان می چسبندند و کمتر احتمال جدا شدن دارند.
جای گذاری کامپوزیت بر روی حفره و یا قسمت های شکسته دندان، نیازمند دقت و تجربه ی ویژه ای است که دندانپزشک به مرور زمان آن را کسب می نماید.
در کلینیک دندانپزشکی شیدا، خدمات کامپوزیت توسط دکتر شیدا بیابانی انجام می شود. همچنین بهترین کامپوزیت و بهترین قیمت خدمات را در دندانپزشکی شیدا در اختیار شما خواهد بود.
?
کلینیک دندانپزشکی تخصصی شیدا
در صورت نداشتن دقت و تجربه لازم در هنگام کار گزاشتن کامپوزیت بر روی دندان ها، ممکن است آسیب پذیر شود و همچنین چسبندگی لازم را دارا نباشد. هنگام نصب کامپوزیت، حتما باید سطح رویه دندان خشک باشد. در غیر این صورت رزین ها به خوبی متصل نمی شوند.
پس از قرار گیری خمیر و حالت دهی آن توسط دندانپزشک، نوبت این است که توسط نوری که طول موج آن آبی است، خشک و سخت شود.
اصطلاحا این روش را پلیمریزه شدن می نامند و این خود نیز نیازمند مهارت خاض است. زیرا عمق نفوذ نور محدود است و اگر سطح زیرین دندان پلیمریزاسیون نشود، مونومر هایی تولید می شوند که فوق سمی هستند. جدایی از این عملکرد مثبت کامپوزیت و استقامت آن را تخریب می نماید.
دیدن نمونه کارها در قسمت گالری لبخند
دندانپزشک برای پر کردن سوراخ های عمیق، باید مرحله به مرحله عمل پلیمریزاسیون را انجام دهد. یعنی هر دو میلیمتر کامپوزیت نصب شده را در معرض پرتو نور قرار دهد و سپس دوباره کامپوزیت جدید را نصب نماید.
ضخامت کامپوزیت هم نکته مهمی در روند اجرای دندانپزشک می باشد.
اگر بیش از حد ضخیم باشد میتواند هنگام عمل جویدن سبب حساسیت شود.
دقت در اندازه ی کامپوزیت خیلی مهم است و اگر همه ی این خدمات به درستی ارائه شود! میتوان حداقل 10 سال را برای عمر کامپوزیت در نظر گرفت.
بهترین سطح اصلاح شده ی کامپوزیت، ساخته شدن از اکسید آلومینیوم می باشد.
برای قرار گیری اصولی رزین ها بر روی سطح دندان آسیب دیده، از یک سرنگ مخصوص استفاده می شود.
به این روش احتمال خلا در نصب به حد زیادی افزایش می یابد و بهترین سطح چسبندگی را خواهد داشت.
پرایمر های موجود اجازه می دهد تا الیاف های کلاژن در داخل حفره ی دندان به رزین ها به خوبی بچسبند. همین دلیل سبب پیوند فیزیکی و شیمیایی کامپوزیت ها به سطح دندان خواهد شد.
فناوری پرایمر کامپوزیت، که از سال 2000 میلادی به ترکیب اصلی مواد تشکیل دهنده اضافه شد، سبب این استقامت و چسبندگی بی نظیر کامپوزیت دندان شد.
برای اینکه دندان های کامپوزیت، ظاهری زیبا تر در دهان داشته باشد، با اسید فسفریک حاشیه ی دندان اصلاح می شود.
تکنیک باندینگ دندان با کامپوزیت و به شکل امروزی آن، با توجه به اینکه ظاهر مناسب تری نسبت به آمالگام دارد سبب محبوبیت چشم گیر آن شده است. به این صورت که امروزه بیشترین سطح طرفدار را در دریافت کنندگان خدمات دندانپزشکی دارد.
همچنین کامپوزیت دندانپزشکی، به دلیل پایداری شیمیایی و عدم ساییدگی و خواص فیزیکی مطلوب، مورد پیشنهاد دندانپزشکان قرار گرفته است.
فرق مهم دیگری که کامپوزیت ها نسبت به آمالگام ها دارند، حساسیت های کمتری ایجاد میکند.
شما می توانید جهت مشاوره با دکتر متخصص دندانپزشک به قسمت تماس مراجعه نمایید. برای دریافت نوبت و یا همچنین دریافت قیمت میتوانید از طریق لینک واتس اپ با دکتر مستقیم ارتباط داشته باشید. از طریق ارسال عکس نیز میتوانید قیمت خدمات را دریافت نمایید.
یکی از مطرح ترین ها، کامپوزیت آی پی اس می باشد که با توجه به کیفیت فوق العاده ی آن جز برترین کامپوزیت ها می باشد.
