در خانه باشیم یا محل کار،سوار ماشین یا پیاده،خواب یا بیدار و خلاصه در هر وضعیتی آهنگ پخش میکنیم و میشنویم و لذتش را هم میبریم.
هنر دوستی به حق در میان ایرانیان رواج داشته و دارد. اوج و فرود داشته ولی همیشه بوده. در سرزمین پارس که ایران بخشی از آن بوده چه در زمان باستان و چه پس از اسلام هنر و اللخصوص موسیقی تقریبا محترم بوده!. مردم هر کسی را که صدایی خوش داشته ستایش کرده اند و از شنیدن نوای زیبای آلات موسیقی لذت برده اند.
ممکن است فکر کنید که این روز ها مردم به موسیقی کمتر بها میدهند،خیر. هنر را باید در کنار شیوه زندگی و به طور کلی تر در جامعه قضاوت کرد و نه به صورت عنصری مستقل. هنر هیچ وقت نمیتواند مستقل از مخاطبانش رفتار کند چرا که برای آنهاست که خلق میشود.
این روزها در هر جمعی بنشینید میگویند موسیقی در ایران دارد نابود میشود،فلان خواننده صدایش کامپیوتریست،فلانی لب میزند،فلانی ..... خلاصه وضع خراب است.
حرف این افراد از جهتی درست و از جهتی نادرست است. جهت درستش این است که موسیقی هم اکنون زیادی اقتصادی شده و این خوب نیست،هنرمند به پول و سرمایه نیاز دارد و این طبیعیست ولی اگر بگوییم که موسیقی تجاریست،در اکثر موارد نتیجه اش افت و افول آن است. جهت نادرستش هم این است که اتفاقا امروزه امکانات فراوان،رسانه ها و سایت های دانلود آهنگ بسیار و کارها تخصصی تر و خواننده ها هم بسیار بیشتر شده اند.به عبارت دیگر درست است کارهای بی کیفیت زیاد شده ولی به دنبال آن کارهای با کیفیتی نیز خلق شده که ماندگارتر از آثار پیشینیان خواهد بود و این را زمان اثبات میکند.
اغلب مردم جنبه های نوستالژی آهنگ های قدیمی را در نظر میگیرند و به آثار جدید می تازند بدون آنکه در نظر بگیرند انسان امروزه تنوع طلب تر و بسیار سخت گیر تر و صد البته موسیقی نیز فراوان در دسترس است. درست است که موسیقی خوب، ماندگار است ولی هر قطعه و یا آهنگی را باید در زمانه اش قضاوت کرد.
خلاصه که حالا هم وضع چنان بد نیست. هر سبکی دوستدارش را دارد و پیشرفتش را میکند. نگران نباشید :)
