تقاضای جهان برای آب احتمالاً در چند دهه آینده افزایش خواهد یافت. رشد سریع جمعیت باعث افزایش مصرف مردم، مزارع و شرکت ها خواهد شد. تعداد بیشتری از مردم به شهرها نقل مکان خواهند کرد و منابع را تحت فشار قرار خواهند داد. یک طبقه متوسط در حال ظهور می تواند برای تولید مواد غذایی با مصرف آب بیشتر و تولید برق فریاد بزند.
اما معلوم نیست این همه آب از کجا می آید. انتظار می رود تغییرات آب و هوایی برخی مناطق را خشک و برخی دیگر را مرطوب تر کند. با افزایش شدید بارش در برخی مناطق، جوامع آسیب دیده با تهدیدات بیشتری از خشکسالی و سیل روبرو هستند.
در حالی که تغییر عرضه و تقاضای آب اجتناب ناپذیر است، این تغییر دقیقاً چه شکلی در سراسر جهان خواهد بود، کاملاً مشخص نیست. اولین تحلیل در نوع خود توسط WRI، نور جدیدی را بر این موضوع می افکند.
صرف نظر از نام هایی که استفاده می کنیم یا ترتیبی که کشورها را در آن قرار می دهیم، مشکل یکسان است: ما برای زندگی به آب نیاز داریم. متأسفانه، این ده کشور از جمله کشورهایی هستند که در حال تبدیل شدن به یک چالش بزرگتر هستند.
تابستان گذشته، یونیسف گزارش داد که بیش از ۷۱ درصد از جمعیت لبنان با کمبود شدید آب مواجه هستند. از آن زمان، این وضعیت به دلیل خشکسالی مداوم در خاورمیانه همراه با بحران اقتصادی لبنان و سیستم های آبی با مدیریت ضعیف این کشور بیشتر تغییر کرده است. بحران اقتصادی باعث افزایش سرسام‌آور قیمت‌ها شده و دسترسی به آب را به کالایی سخت‌تر تبدیل کرده است: در سال ۲۰۱۹، ۱۰۰۰ پوند لبنان می‌توانست تقریباً یک گالن آب بطری خریداری کند.
بر اساس گزارش موسسه منابع جهانی، لبنان پس از قطر و اسرائیل سومین خطر کمبود آب در جهان را دارد. به طور کلی، خاورمیانه همان منطقه است با بالاترین میزان کمبود آب، و تأثیرات آن فراتر از مرزها است.
نگرانی از سال ۲۰۱۳ در لبنان به عنوان بخشی از واکنش منطقه ای ما به بحران سوریه، با تمرکز ویژه بر خدمات آب، فاضلاب و بهداشت وجود داشته است. ما از نزدیک با دولت و شهرداری های لبنان برای بازسازی سیستم های آب طوفان و زیرساخت های بهداشتی کار می کنیم.
در حالی که WRI لبنان را در رتبه دوم از نظر کمبود آب قرار می دهد، گزارش اخیر صندوق بین المللی پول، پاکستان را به عنوان دومین کشور خطرناک در زمینه آب در جهان رتبه بندی می کند. برنامه توسعه سازمان ملل متحد و شورای تحقیقات منابع آب پاکستان نیز هشدار داده اند که این کشور ممکن است تا سال 2025 با کمبود مطلق آب مواجه شود.
آب به ویژه در ۳۵ سال گذشته در پاکستان یک مسئله جاری بوده است. کارشناسان این موضوع را به رشد سریع جمعیت و شهرنشینی کشور مرتبط می‌دانند، اگرچه بخش‌های روستایی کشور نیز مقادیر زیادی آب برای زمین‌های کشاورزی مصرف می‌کنند که بیشتر آنها از طریق سیستم‌های کانالی که قیمت پایینی دارند آبیاری می‌شوند. تغییرات آب و هوایی نیز یک عامل مهم است. همانطور که میان احمد نعیم سالیک، کارشناس محیط زیست و همکار در موسسه مطالعات استراتژیک اسلام آباد، به سایت خبری آلمانی دویچه وله در سال ۲۰۱۸ گفت: «در زمان تولد پاکستان در سال ۱۹۴۷، جنگل ها حدود ۵ درصد از مساحت کشور را تشکیل می دادند، اما آنها را تشکیل می دادند. اکنون به تنها ۲ درصد کاهش یافته است. با سطوح در معرض بیشتر ایجاد تله های گرما، و سرمایه گذاری اندک در کارهای عمومی مانند سدها و مخازن، بیش از ۱۶ میلیون نفر تنها در کراچی به آب تمیز دسترسی ندارند.
20 سال است که نگرانی در پاکستان وجود داشته است و برنامه های ما در این کشور عمدتاً بر واکنش به خشکسالی، انعطاف پذیری آب و هوا و کاهش خطر بلایا متمرکز شده است. اخیراً، ما رهبری کنسرسیومی را برعهده گرفتیم که بر روی یک برنامه پنج ساله کار می کرد، ایجاد مقاومت در برابر بلایا در پاکستان (BDRP). هدف این برنامه افزایش ظرفیت جوامع در 9 ولسوالی است که با خطرات حاد بلایای طبیعی روبرو هستند و به آنها اجازه می دهد تا از طریق برنامه ریزی، آمادگی، واکنش و تخصیص منابع بهتر در سطح دولت و جامعه، با این خطرات بهتر مقابله کنند. این شامل رسیدگی به نیازهای آب، بهداشت و بهداشت منحصر به فرد در یک بحران است.
جهت مشاهده کامل مطلب کلیک کنید
