📌سایه تصمیمات حاشیهای بر عملکرد تیم ملی؛ صعود سخت از سد کیپورد، ثمره اولویتهای عجیب
▪️تیم ملی فوتبال ایران امشب در تورنمنت چهارجانبه العین، بازی پرنوسان و بدون گل خود مقابل کیپورد را لحظاتی پیش در ضربات پنالتی به سختی با پیروزی به پایان رساند و به فینال صعود کرد. این نتیجه هرچند با برد همراه بود، اما کیفیت پایین بازی و عملکرد گنگ شاگردان قلعهنویی، بیش از هر چیز، سایه سنگین سوءمدیریت و اولویتبندی نادرست در برنامهریزی دیدارهای تدارکاتی را به نمایش گذاشت؛ مسیری که در آن، کابوس تقابل مجدد با ازبکستان، بر منطق حرفهای چیره شده و اصرار بر دیدار با مصر، تیم ملی را از مسیر اصلی آمادهسازی خود خارج کرد.
فرار از ازبکستان و شوق دیدار با مصر: محاسبهای که به ضرر تیم تمام شد
تورنمنت العین با حضور تیمهای ایران، مصر، ازبکستان و کیپورد، فرصتی ایدهآل برای سنجش تیم ملی در آستانه دیدارهای حیاتی جام جهانی فراهم کرد. اما از همان ابتدا، تصمیم فدراسیون و کادر فنی برای انتخاب کیپورد به عنوان حریف اول، محل سوال بود. کیپورد تیمی ناشناخته، با رنکینگ نسبتاً پایین اما سبکی فیزیکی و تدافعی داشت که نه شباهتی به حریفان سطح بالای آسیایی ایران داشت و نه آن رقیب بزرگ آفریقایی (نظیر سنگال یا مراکش) بود که انتظارش میرفت.
این در حالی است که در سوی دیگر جدول، دیدار حساس مصر و ازبکستان قرار داشت. به نظر میرسد، کادر فنی تیم ملی ترجیح داد به هر قیمت ممکن، از تقابل مجدد با ازبکستانی که در بازیهای اخیر (به ویژه تساوی اخیر ۲-۲ در انتخابی جام جهانی) بارها برای تیم ملی دردسر ایجاد کرده و نقاط ضعف ایران را عیان ساخته است، دوری کند. این "فرار تاکتیکی" به دلیل جلوگیری از آشکار شدن ضعفها در آستانه جام جهانی، تصمیمی غیرحرفهای و ترجیح حفظ وجهه بر اصلاح ساختار بود.
آرزوی مصر، فراموشی کیفیت
اصرار تیم ملی بر اینکه در فینال (یا ردهبندی) با مصر دیدار کند و از تقابل با ازبکستان بپرهیزد، در بازی با کیپورد کاملاً نمود یافت. تیم ملی در نود دقیقه مقابل کیپورد که با انگیزه و نظم دفاعی بازی میکرد، نه تنها در فاز هجومی ناکام ماند و جز تک موقعیتهای نصفه و نیمه (مانند ضربه والی طارمی در دقیقه ۴۸) حرفی برای گفتن نداشت، بلکه حتی در حفظ ریتم بازی نیز دچار مشکل بود.
شکل بازی امشب، بیشتر شبیه به یک بازی تدارکاتی با حریفی گمنام بود تا دیداری جدی در آستانه جام جهانی. این رویکرد انفعالی و ضعف مفرط در خلق موقعیت، نشان میدهد که تیم ملی به جای تمرکز بر تاکتیکهای رو به جلو و رفع ایرادات ساختاری، تمرکز خود را بر یک هدف حاشیهای (یعنی بازی با مصر) گذاشته بود و این باعث شد بازی اصلی خود را فدای تصمیمات خارج از زمین کند.
نتیجه؛ هدر رفتن یک پنجره فیفا
پیروزی در ضربات پنالتی مقابل تیمی که باید در جریان بازی شکست میخورد، زنگ خطر را برای تیم ملی به صدا درآورد. زمانی که اصرار برای دوری از یک حریف قوی و آرزوی رویارویی با یک تیم بزرگ (مصر) جایگزین برنامه اصولی برای رفع ایرادات فنی میشود، نتیجه همین میشود: نمایش ضعیف در برابر تیمی که نباید کار ایران را به ضربات پنالتی میکشاند.
تیم ملی یک فرصت حیاتی دیگر در یک پنجره فیفا را صرف یک بازی فرسایشی و نه چندان باکیفیت کرد. اگر تیم ملی از دیداری که در آن نقاط ضعفش مقابل حریفی مثل ازبکستان عیان میشود، میترسد، چگونه میخواهد در جام جهانی در برابر قدرتهای بزرگ جهان بایستد؟ این سوالی است که کادر فنی باید قبل از بازی احتمالی در فینال، پاسخ آن را در ذهن خود مرور کند.
