ما برای ارتباط نیاز به IP داریم . IP ها دو دسته تقسیم میشن : پرایوت و پابلیک . IP های Private در شبکه های داخلی استفاده میشن و IP های Public در محیط اینترنت . پس برای ارتباط با بیرون نیاز به یک مترجم داریم تا IP پرایوت مارو به پابلیک تبدیل کنه . خب ، NAT برای ما میتونه آدرس شبکه رو از داخل به خارج (SNAT) و خارج شبکه به داخل (DNAT) ترجمه کنه .
در Source NAT یا مبدا ، پکت توسط NAT دستکاری میشه و وقتی میخواد بره توی اینترنت از IP پرایویت به IP پابلیک تغییر داده میشه و در Destination NAT هم به همین شکله اما برعکس اینه یعنی IP پابلیک به پرایوت تبدیل میشه .
در یک شبکه داخلی ما معمولا یک IP پابلیک برای استفاده داریم ، حالا فرض کنید توی این شبکه تعداد نود های ما افزایش پیدا کنه ، در این صورت درخواست های کاربران به مشکل میخوره چون ما یک IP پابلیک بیشتر نداریم . به همین خاطر ما میام و از PAT استفاده میکنیم تا هر درخواست با یک پورت خارج بشه .
این مقاله کوتاه صرفا جهت ثبت کردن دانش فردی نوشته شده ، اگر موردی بود ذکر کنین ، سپاس .
