کاش نامت را برای دعا ببرند

اگر دعا صرفا تعارفی با خانوادهٔ «تازه درگذشته» نباشد، اگر تمام عمرت را برای شادی روحت تلاش کرده باشی، اتفاقا بهترین شهرت همان است که دیر بیاید. این‌که درست قبل از رفتن شناسایی شوی و روز مرگت ناگهان چشمانِ کنجکاوِ دوخته شده به صفحات موبایل، نامت را در کوچه‌های مجازی ببینند و درست با رفتنت، یادت #هشتگ شود، خیلی هم خوب است.

محمد مشالی دیروز از دنیا رفت. در مصر او را پزشک بینوایان می‌نامیدند. در فضای مجازیِ عربی حسابی نامش سر و صدا به پا کرده. به قول جوان‌ترها ترکانده. یکی برایش پال گذاشته، دیگرانی بر سرش تاج گذاشته‌اند تحت عنوان پادشاه مصر. بیشتر اما برایش رحمت فرستاده‌اند. پاداش پنجاه سال زحمت برای فقیران، پیرمرد ژنده پوش را دعاباران کرده است.

چرا به این می‌گویم شُهرتِ مفید؟ چون تا وقتی که ممکن است به زیانت تمام شود نیست، و هنگامی که دیگر خطری ندارد و سود محض است ناگهان صاحبش می‌شوی. بی‌غرامت و پر غنیمت. عین موتوری که نه گرما تولید می‌کند و نه صدا. مانند صبحی است که برای رسیدنش شبی نیاید و نرود.

کاش نامت را برای دعا ببرند... مانند محمد مشالی رحمه الله.

#عبدالله_محمد