ارز دیجیتال بهعنوان یک پدیده نوین در دنیای مالی، دارای اصطلاحات خاص خود است. در ادامه به معرفی مهمترین اصطلاحات مرتبط با ارزهای دیجیتال میپردازیم:
بلاکچین (Blockchain) بلاکچین، یک دفتر کل توزیعشده است که تراکنشها را بهصورت غیرمتمرکز ثبت میکند. این تکنولوژی اساسیترین پایه ارزهای دیجیتال مانند بیتکوین و اتریوم است.
ماینینگ (Mining) فرایند استخراج ارزهای دیجیتال، جایی که ماینرها با انجام محاسبات پیچیده و حل معماهای رمزنگاری، تراکنشها را تایید و بلاکهای جدید ایجاد میکنند. بهعنوان پاداش، ارز دیجیتال به دست میآورند.
کیف پول دیجیتال (Digital Wallet) یک ابزار نرمافزاری یا سختافزاری است که کاربران برای ذخیره و مدیریت ارزهای دیجیتال از آن استفاده میکنند. دو نوع کیف پول نرمافزاری و سختافزاری وجود دارد.
گس فی (Gas Fee) هزینهای است که برای اجرای تراکنشها در بلاکچین، بهویژه در شبکه اتریوم، پرداخت میشود. این هزینه برای تضمین پردازش سریعتر تراکنشها توسط ماینرها استفاده میشود.
قرارداد هوشمند (Smart Contract) یک قرارداد دیجیتالی خودکار است که شرایط معامله را بهصورت کد نوشته و بهطور خودکار اجرا میشود. این قراردادها به طور گسترده در پلتفرمهایی مانند اتریوم استفاده میشوند.
توکن (Token) یک دارایی دیجیتال است که میتواند نمایانگر ارزش یا یک قرارداد دیجیتالی باشد. توکنها بر بستر بلاکچین ایجاد شده و میتوانند نمایانگر داراییهای فیزیکی یا دیجیتالی باشند.
عرضه اولیه سکه (ICO) فرایندی که در آن پروژههای ارز دیجیتال از طریق ارائه توکنهای خود به سرمایهگذاران، سرمایه جمع میکنند. این فرایند مشابه عرضه اولیه سهام (IPO) است.
اثبات کار (Proof of Work - PoW) الگوریتمی است که در شبکههایی مانند بیتکوین برای تایید تراکنشها استفاده میشود. در این الگوریتم، ماینرها با حل مسائل پیچیده ریاضی، تراکنشها را تایید میکنند.
اثبات سهام (Proof of Stake - PoS) یک الگوریتم جایگزین برای اثبات کار است که در آن تایید تراکنشها بر اساس میزان ارز دیجیتال موجود در حساب کاربر انجام میشود. این روش به مصرف کمتر انرژی کمک میکند.
توکن غیرقابل تعویض (NFT) توکنهایی که به صورت منحصر به فرد بوده و نمیتوان آنها را با یکدیگر معاوضه کرد. از NFTها برای نشان دادن مالکیت آثار هنری دیجیتالی یا آیتمهای کلکسیونی استفاده میشود.
داو (DAO) یک سازمان غیرمتمرکز خودمختار که توسط قراردادهای هوشمند و اعضای آن مدیریت میشود. این سازمانها به شکل خودکار عمل کرده و نیاز به مدیریت انسانی ندارند.
سواپ (Swap) فرایندی است که کاربران بهوسیله آن میتوانند ارزهای دیجیتال خود را با یکدیگر تعویض کنند. این فرایند معمولاً از طریق قراردادهای هوشمند و بدون نیاز به واسطه انجام میشود.
استیبل کوین (Stablecoin) یک ارز دیجیتال با ارزش پایدار که معمولاً به داراییهایی مانند دلار یا طلا متصل است. استیبل کوینها بهعنوان ابزاری برای کاهش نوسانات بازار ارزهای دیجیتال استفاده میشوند.
دکس (DEX) یک صرافی غیرمتمرکز است که در آن کاربران میتوانند بدون نیاز به یک نهاد مرکزی، ارزهای دیجیتال خود را مبادله کنند. این نوع صرافیها بر اساس قراردادهای هوشمند عمل میکنند.
فورک (Fork) فورک به تغییر در پروتکل بلاکچین اشاره دارد که میتواند باعث ایجاد یک نسخه جدید از آن شود. فورکها به دو نوع سختفورک و نرمفورک تقسیم میشوند. در سختفورک، یک بلاکچین جدید با قوانین جدید ایجاد میشود، در حالی که در نرمفورک تنها تغییرات کوچکی در بلاکچین موجود ایجاد میشود.
لیکوئیدیتی (Liquidity) نقدینگی به توانایی خرید و فروش سریع ارزهای دیجیتال با کمترین نوسان قیمتی اشاره دارد. یک بازار با نقدینگی بالا به معنای وجود حجم بالایی از خریداران و فروشندگان است.
ارز دیجیتال حریم خصوصی (Privacy Coin) ارزهای دیجیتالی که بر حریم خصوصی کاربران تاکید دارند و تراکنشهای آنها ناشناس و غیرقابل ردیابی است. از معروفترین این ارزها میتوان به مونرو و زیکش اشاره کرد.
رنکینگ (Ranking) رتبهبندی ارزهای دیجیتال بر اساس ارزش بازار (Market Cap) یا حجم معاملات روزانه. این رتبهبندی معمولاً توسط پلتفرمهای مختلف مانند CoinMarketCap انجام میشود.
وامدهی کریپتو (Crypto Lending) یک روش نوین که در آن کاربران میتوانند ارزهای دیجیتال خود را به دیگران قرض بدهند و از این طریق سود دریافت کنند. این فرایند اغلب توسط پلتفرمهای غیرمتمرکز انجام میشود.
پرایویت کی (Private Key) یک کلید رمزنگاری شده خصوصی که تنها مالک کیف پول دیجیتال به آن دسترسی دارد و برای امضای تراکنشها استفاده میشود. این کلید نباید با دیگران به اشتراک گذاشته شود.
اینها برخی از مهمترین اصطلاحات ارزهای دیجیتال هستند که برای آشنایی بیشتر با این حوزه باید با آنها آشنا شوید. فهم این مفاهیم به شما کمک میکند تا درک بهتری از ارزهای دیجیتال و نحوه عملکرد آنها داشته باشید.