من استاد کارهای ناتمامم. یک نمونه اون هم همین نوشته های ویرگول. زمانی احساس خیلی قوی ای در من بود و به نوعی تحت فشار بودم و شروع کردم به نوشتن مطالبی در مورد دانشگاه و ... اما بعد تر که اون فشار کنار می ره عزم و پایداری چندانی برای پیوستگی کار از خودم نشون نمیدم. با این حال بعد از مدت زیادی خاک خوردن صفحه ویرگول به این نتیجه رسیدم که چقدر این فضا خوبه. از طرفی نه اونقدر مثل اینستاگرام شلوغه که محتوا برای بازدید بالا سخیف شه اما بازدیدها به حدی هست که گفت و گو و تاثیر گذاری بر مخاطب شکل بگیره. بنظرم یه مشکلی که شبکه های اجتماعی ایجاد کرده برخورد کیلویی با مخاطبه. فلانی اینقدر کا دنبال کننده داره و فلات پست ده کا بازدید داره و نگاه ابزاری به مخاطب بوجود میاد. در واقع داره به این حقیقت اجحاف می شه که این مخاطبین هر کدومشون یک انسان هستند با بی نهایت ظرفیت مختلف. نه یک موجود لایک کننده. من با تولید محتوام می تونم رو یک فرد تاثیری بذارم که اون بره تو جامعه کاری بکنه و رو یه تعداد دیگه تاثیر بذاره و الخ. تو این ساختار شبکه ای می شه دید که اتفاقای کوچیک می تونن تاثیرای بزرگ داشته باشن.یه چیزی که بهم انگیزه داد این بود که تو کانال دکتر رنانی یجا دیدم که انگیزه شون برای نوشتن همین اثر پروانه ایه که یه تاثیر بر جهان ولو کوچک می تونه اتفاقات بزرگی رو رقم بزنه و خلاصه همین فضای جمع و جور ویرگول و گفت و گویی که توش شکل میگیره اگر پایداری داشته باشه می تونه تاثیرات جالبی داشته باشه و می ارزه که جدی تر گرفته بشه. مخاطب اصلی این جمله اخر هم خودمم :)
