قطع یا کاهش درمان با مهارکننده سیستم رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون ممکن است پیامدهای منفی برای بیماران مبتلا به هایپرکالمی داشته باشد، اما بر اساس تحقیقاتی که اخیراً ارائه شده، اینکار یک رویکرد رایج در بسیاری از کلینیک ها است.
راهنماهای بالینی درمان با مهارکننده سیستم رنین-آنژیوتانسین-آلدوسترون (RAASi) را با حداکثر دوز قابل تحمل برای دستیابی به مزایای درمانی بهینه در بیماری مزمن کلیوی و نارسایی قلبی توصیه می‌کنند.( این مطلب ایچیرو کاندا، استاد علوم پزشکی در پزشکی کاوازاکی در ژاپن، و همکارانش در داده های ارائه شده در کنگره انجمن کلیه اروپا بیان کردند.) در این مطالعه مشاهده‌ای، محققان 25963 بیمار قلب و عروق در ایالات متحده و 8722 بیمار قلب و عروق در ژاپن را که یک رویداد هیپرکالمی شاخص و تشخیص CKD و/یا هیپرکالمی با استفاده از RAASi در 6 ماه قبل داشتند مورد مطالعه قرار دادند. طبق این مطالعه، کلاس‌های RAASi شامل مهارکننده‌های آنزیم تبدیل‌کننده آنژیوتانسین، مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین، آنتاگونیست‌های گیرنده مینرالوکورتیکوئید و مهارکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین نپریلیزین بودند. برای بیمارانی که RAASi را پس از یک دوره هایپرکالمی قطع کردند، طول مدت قطع 6 ماه از تاریخ توقف درمان بود.
به طور کلی، 85٪ از بیماران ایالات متحده یک نسخه RAASi را 3 ماه قبل از بروز هایپرکالمی دریافت کردند، و 91٪ از بیماران این کار را در ژاپن انجام دادند. به دنبال هایپرکالمی، محققان دریافتند که مهارکننده‌های آنزیم مبدل آنژیوتانسین(ACEi) و مسدودکننده‌های گیرنده آنژیوتانسین(ARB) به ترتیب در 23 تا 26 درصد بیماران قطع شده‌اند، در حالی که آنتاگونیست‌های گیرنده مینرالوکورتیکوئید در 33 تا 46 درصد از بیماران قطع شده‌اند. از بیمارانی که دارو را قطع کردند، شروع مجدد ظرف 6 ماه در 10 تا 15 درصد از بیماران در ایالات متحده و 6 تا 8 درصد از بیماران در ژاپن رخ داد. در بین بیمارانی که درمان را دوباره شروع کردند، 17 تا 37 درصد دوز را بیش از 25 درصد کاهش دادند.
بیماران قلبی کلیوی با یک نیاز پاسخ داده نشده در کنترل [هایپرکالمی] مواجه هستند که منجر به خطر بیشتر مشکلات قلبی و بستری شدن در بیمارستان می شود.
راستوگی آنجی رئیس کلینیک نفرولوژی در UCLA Health و همکار این مطالعه، در بیانیه مطبوعاتی گفت: هایپرکالمی نباید مانعی برای بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیوی یا نارسایی قلبی برای دستیابی به درمان RAASi مبتنی بر راهنماهای بالینی باشد، به خصوص زمانی که گزینه های درمانی مانند بایندرهای پتاسیم وجود دارد که ممکن است این وضعیت مزمن را بهتر مدیریت کند.
منبع: www.idiasys.com
