طبیعی است که اشیایی را در کد خود نشان دهیم که واقعیت دامنه ای را که می خواهیم مدل سازی کنیم، ترسیم می کند. برای مثال، اگر روی یک برنامه مالی کار می‌کنید، احتمالاً می‌توانید انتظار داشته باشید که با کلاس‌هایی به نام تراکنش یا پورتفولیو در کد مواجه شوید.
اما گاهی اوقات شما مسئولیتی برای تعیین تکلیف دارید و به نظر می رسد که در هیچ کلاس دامنه ای مناسب نیست. و با توجه به اصل انسجام بالا، شما نباید مسئولیتی را به طبقه ای که قبلاً کار دیگری انجام می دهد تحمیل کنید.
در آن زمان است که اصل Pure Fabrication مطرح می شود: کلاسی ایجاد کنید که به یک شی دامنه نگاشت نمی شود و اجازه دهید به این مسئولیت جدید به روشی منسجم دست یابد.
این اصل احتمالاً یکی از سخت‌ترین حدس‌زنی‌ها است، زیرا برخلاف تمایل طبیعی ما برای نوشتن کدی است که نشان‌دهنده مشکلی است که می‌خواهیم حل کنیم.
برای مطالعه ی ادامه مطالب به لینک مراجعه کنید.
