کانت می گوید اخلاق واقعی "درون" انسان می جوشد، نه از بیرون . انسان باید با " فرمان عقل عملی"خودش، راه درست را انتخاب کند، حتی اگر بر خلاف خواسته های جامعه یا غرایز باشد.
حضرت ابراهیم ، در مواجهه با ندای خداوند، نه از سر ترس یا عادت، بلکه از سر تصمیم اخلاقی ، فرزند خودرا به قربانگاه می برد. او در این کار ؛ با یک فرمان درونی متعالی رو بروست که فراتر از عرف و شخصی است.
در فلسفه ی کانت ، "عقل " پایه اخلاق است؛ اما در زندگی حضرت ابراهیم "ایمان" و "تسلیم" در برابر خداوند است که پایه ی انتخاب می شود.
کانت از عقل خودبنیاد دفاع می کند، اما ابراهیم عقل را به سکوت وا میدارد تا پیام را بشنود؛ این پذیرش نه از سر بی عقلی، بلکه از سر "ایمان" به منبعی فرا عقلی که خمان"خدا وند" می باشد .
نتیجه:
ابراهیم در تصمیم قربانی کردن فرزند، به نوعی نماد اخلاق در اوج پارادوکسی است: همان طور که کانت می گوید اخلاق زمانی اصیل است که در تضاد با منفعت و احساس قرار گیرد.(در اصل با یاد خدا و توکل بر او)
نتیجه ی اصلی حضرت ابراهیم:
"افلاطون ، دکارت، کانت و هایدگر ، همگی درمسیر ابراهیم گام گذاشتند، اما حضرت ابراهیم بی آنکه واژ ه ای به کار گیرد، با هستی خود فلسفه ورزید."
