فلاسفه ی اسلامی :تحلیل منطقی و فلسفی حضرت ابراهیم

حضرت ابراهیم در جست و جوی حقیقت وجود، به وسیله ی تفکر منطقی و استدلا های فلسفی به وجود خداوند پی می برد.

1- تفکر و استدلال در جستجوی خداوند:

حضرت ابراهیم از طریق مشاهده ی پدید ههای طبیعی مانند خورشید ، ماه و ستارگان به پرسش های بنیادی در مورد وجود رسید. او با استفاده از استدلال قیاسی و منطقی به این نتیجه می رسد که چون این پددیه ها نیاز به علت دارند، باید موجودی وجود داشته باشد که خود علت نباشد، و وجودش ضروری و مستقل از علت های دیگر باشد.

2- فلسفه ی وجود شناسی:

در فلسفه ی ابن سینا و دیگر فلاسفه، وجود ویژگی ای است که اساس هر موجدی می باشد.حضرت ابراهیم با تفکر در پدیده های طبیعی به این نتیجه رسسید که وجود خداوند ضروری است، یعنی خداوند باید موجودی باشد که هیچ گونه وابستگی به علت های دیگر ندارد، بلکه خود علت همه چیزز می باشد.

3- استدلال منطقی:

حضرت ابراهیم از منطق استدلال قیاسی برای رسیدن به نتیجه استفاده می کند. این استدلال منطقی به طور مشابه با استدلال ابن سینا در باره ی واجب الموجود است:

قضیه اول: هر موجودی که وجودش نیاز به علت دارد، ممکن الوجود است

قضیه دوم: هر ممکن الوجودی نیاز به واجب الوجود دارد .

نتیجه: هر موجودی که نیاز به علت دارد نیاز به واجب الوجود دارد که آن همان خداوند می باشد.

4- استفاده از منطق در کشف حقیقت:

حضرت ابراهیم با تفکر منطقی به حقیقت رسید. او نه تنها از دیدگاه دینی بلکه از دیدگاه فلسفی نیز به وجود خداوند پی برد.این نشانه ای است از اینکه چگونه تفکر عمیق و استدلال منطقی می تواند به کشف حقیقت و رسیدن به پاسخ های اساسی در مورد وجود برسد.

نتیجه گیری نهایی:

حضرت ابراهیم به وسیله ی تفکر و استدلال منطقی ، وجود خداوند را درک کرد. او با استفاده از تحلیل های فلسفی در مورد پدیده ها ی طبیعی و وجودشناسی به این نتیجه رسسید که خداوند باید موجودی واجب الوجود باشد. این نشان می دهد که تفکر منطقی و فلسفی می تواند به شناخت حقیقت های دینی و وجودی منجر شود.