چندی پیش نیوزویک (Newsweek) گفت ابوبکرالبغدادی کشته شد،حین دستگیری خودش را با جلیقه‌ی انفجاری منفجر کرد...
اگر درست باشد، او هم رفت جایی از تاریخ نشست تا چند سال دیگر برگردد... غربی‌ها خیلی وقت بود که دیگر فراموشش کرده بودند... دیگر اهمیتی ندارد رهبری که سپاهش از دست رفته باشد... اما اینجا در شرق اسطوره‌ساز، شاید بعدها در شعرهاشان او را قهرمان بدانند... شاید زنی زیبا در ترانه‌ای او را فرمانده ای شجاع بخواند و ستایشش کند و به شهرت برسد... شاید از قهرمانی‌هایش با حسرت یاد کنند و او را سمبل مقاومت در مقابل ظلم بیگانگان بخوانند... تاریخ همین است دیگر...
کسی از انسان‌های بسیاری که با حضور و ظهور ایشان غایب شدند چیزی نخواهد نوشت... از خانه‌ها و خانواده‌ها و دلبستگی‌ها و عشق‌ها و آرزوها که به باد رفتند... تاریخ همه‌ی آنها را به سطری کوتاه بدل خواهد کرد... سطری بی‌اهمیت...
تاریخ حوصله‌ی این حرف‌ها را ندارد و همه را توی جعبه‌ای میان انباری متروکه‌ای رها می‌کند... شاید یک روز نویسنده‌ای پیدایش کند... و به قصه‌ای سوزناک مبدلش نماید...
آه... امان از [این دبیر گیج و گول و کوردل، تاریخ...]
