?? اندوهی بزرگ در لهجه‌ی زیبای دری پارسی نهفته که شعر شیخ‌اجل جناب سعدی را وقتی بانوی آواز گوگوش با این لهجه می‌خواند اشک امان خواندن را از ایشان می‌گیرد...
تاریخ افغانستان این همسایه این برادر این جایگاه باشندگان مهربان سرشار است از ستمی که بر ایشان روا می‌گردد، شاید این اندوه نتیجه‌ی این ستم تاریخی است...
محمل بدار ای ساروان تندی مکن با کاروان
کز عشق آن سرو روان گویی روانم می‌رود
