مقاله اي خواندم از آلن دوباتن كه به نوعي جالب بود. هر وقت با كسي يا همسرم اختلاف نظر پيدا مي كنم دو حالت داره يا كلان منفعلانه سكوت مي كنم تا آبا از آسياب بيفته
. يا با تندي و چكشي وارد مشاجره مي شم.
آلن دو باتن در مقاله اي تحت عنوان
چطور مي تونيم در زندگي معلمهاي بهتري باشيم راه حل سومي را پيشنهاد مي ده :
( ترجمه ي من از قسمتي از مقاله :)
.
به عنوان معلمهای بد، ما خود بخود وقتی اشکالی پیش می آید ، به جای اینکه به انتخاب زمان مناسب فكر كنيم ، سریع درس دادن راشروع می کنیم.
. مشاجره و بگو مگو بهترین زمان برای آموزش نیست. شاید برای اینکه موقعیت مناسبی پیدا کنیم، باید زمان زیادی صبر کنیم، مثلان ۳ روز بعد از دعوا؛ تا با محرکهای نهفته ی آن کناربیایم. وقتی زوجمون ظرفها را از ماشین ظرفشویی بیرون می آورد و زیر لب آهنگی زمزمه می کند، شايد معقول ترین زمان باشد، تا باخوشرویی و معصومانه به موضوعي برگردیم که ، چند وقت قبل عمیقان ما را عصبانی کرده بود، ولی ما
پيرانه سكوت كرديم.
كم كم ياد مي گيريم ، هر چه مستاصل تريم، سخت تر مي توانيم موضوعي را به ديگران تفهيم كنيم.
متاسفانه ما معمولان
در پريشان و تحريك پذير ترين حال خود
بايد پيچيده ترين و حساس ترين درس ها را به زوج مان آموزش دهيم.
معمولان وحشت مي كنيم كه اگر همين الان سريع موضوع را حل نكنيم، مشكل تا ابد حل نشده باقي خواهد ماند. دقيقان اينطور نيست.
قطعان اگر شتاب زده به يك موضوع نپردازيم؛ كمي بعد تر در امتداد مسير ، اين فرصت پيش خواهد آمد كه مشكل را ريشه اي حلكنيم.
نويسنده: آلن دو باتن
ترجمه : علي پاشايي
