در دهه ۱۹۶۰، ابررایانه‌ها معرفی شدند و ابتدا توسط Sor Cray در Control Data Corporation برای چندین دهه ساخته شدند. در دهه ۱۹۷۰، این ابررایانه‌ها فقط از چند پردازنده استفاده می‌کردند، اما در دهه ۱۹۹۰، ماشین‌هایی با هزاران پردازنده آغاز به کار کردند.
تا پایان قرن بیستم، ابررایانه‌های موازی با ده‌ها هزار پردازنده در نوامبر ۲۰۱۳ معمول بودند.
در رویکرد اول، رایانه‌های مجزا در سراسر یک شبکه توزیع شده، بخشی یا تمام وقت خود را به حل یک مشکل مشترک اختصاص می‌دهند، که هر رایانه فردی آن را دریافت می‌کند و بسیاری از کارهای کوچک را تکمیل می‌کند و نتایج را به یک سرور مرکزی گزارش می‌دهد که آنها را یکپارچه‌سازی می‌کند. در رویکرد دیگر، تعداد زیادی پردازنده اختصاصی در مجاورت یکدیگر قرار می‌گیرند و باعث صرفه‌جویی زمانی قابل توجهی در جابجایی می‌شوند و این امکان را برای پردازنده‌ها فراهم می‌کند تا با استفاده از چند هسته با هم کار کنند.
این پردازنده‌ها به همراه متمرکزسازی، یک روند نوظهور است که ابررایانه‌ها در زمینه علوم محاسباتی نقش مهمی ایفا می‌کنند و برای طیف گسترده‌ای از وظایف محاسباتی فشرده در زمینه‌های مختلف از جمله مکانیک کوانتومی، پیش‌بینی آب و هوا، تحقیقات آب و هوا، مدل‌سازی مولکولی، شبیه‌سازی فیزیکی و غیره استفاده می‌شوند.
در مدل‌سازی مولکولی، از آنها برای محاسبه ساختار و خواص ترکیبات شیمیایی، مولکول‌های بیولوژیکی، پلیمرها و کریستال‌ها، در شبیه‌سازی‌های فیزیکی استفاده می‌شود که برای شبیه‌سازی لحظه‌های کیهان، آیرودینامیک هواپیما و فضاپیما، انفجار سلاح‌های هسته‌ای و همجوشی هسته‌ای بسیار مفید است.
https://shabihsazan.com/%D8%A7%D8%AC%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%A7%D8%A8%D8%B1-%D8%B1%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D9%86%D9%87/
