عکس رامبد جوان و همسر پا به ماهش در کانادا دست به دست می چرخد. همه از تعارض بین رفتار و عمل وی گلایه می کنند. صدا و سیما در یکی از بخش های خبری اش با آب و تاب به این موضوع واکنش نشان می دهد، سیل پیام ها جوان را مجبور می کند کامنت های چند پست آخرش را ببندد...
از خودم سوال میکنم چه می شود که یک ملت کمر همت به نابودی یک نفر می بندند؟ مگر او نبود که با خندوانه اش زمانی تنها برگ برنده رسانه ملی به شمار می رفت؟ آیا او شایستگی این حجم از تخریب را دارد؟
از منظر اول می خواهم به این موضوع اشاره کنم که به فرض رامبد جوان آن چیزی نیست که ما در برنامه خندوانه می بینیم و به هیچ کدام از حرف هایش اعتقادی ندارد. آیا این به خودی خود ایرادی دارد؟! از نظر من که خیر! رامبد جوان بازیگر است. درس اولی که به یک بازیگر داده می شود این است که شخصیت شما هنگامی که در حال ایفای نقش هستید متفاوت از شخصیت خود شماست و این دقیقا هنر یک بازیگر می باشد. مخلص کلام اینکه رامبد جوانی که شما در تلویزیون می بینید با خود واقعی اش فرق دارد و این فی نفسه ایرادی محسوب نمی شود. ولی توقع ما از تطابق وی در کار و زندگی شخصی اش توقع نابجایی است.
اما خود برنامه خندوانه تاثیر به سزایی در ترویج خنده و شادی بین خانواده ها داشته است. ضمن اینکه ما در خندوانه شاهد اتفاقات خوبی بودیم که از آن جمله می توان به جمع آوری کمک برای ساخت مرکز تفریحی و درمانی کودکان معلول و بی سرپرست، کمک به کودکان پروانه ای، فرهنگ سازی هایی همچون شنبه های خندان در مترو و... اشاره کرد.
به نظر شما دور ار انصاف نیست به کسی که چنین تاثیری در جامعه داشته و رسالت اجتماعی اش را به خوبی ایفا کرده بدترین حرف ها را بزنیم؟
و اما از سویی دیگر باید به مسئله ای پرداخت که پرویز پرستویی در حمایت از رامبد جوان به آن اشاره کرده است. خانواده نگار جواهریان در مونترال ساکن هستند. آیا نباید دختر هنگام زایمان کنار خانواده خودش باشد؟ چه کسی به ما اجازه داده آنها را به خاطر این کار شماتت کنیم؟ انها با پول خود و با تصمیم شخصی خود این کار را کردند. حال اینکه عده ای به علت مشکلات مالی توانایی انجام این کار را ندارند موضوعی کاملا جداست و نمی توان تقصیرها را به گردن یک نفر انداخت.
در کل باید گفت همه ما می توانیم در برخورد با موارد این چنینی کمی مهربان تر باشیم. حداقل تا وقتی همه جنبه های یک موضوع مشخص نشده یکدیگر را قضاوت نکنیم. باور کنیم با نابودی یک نفر مشکلات ما حل نخواهد شد. به امید روزی که مردم ما به جای کندوکاو در زندگی دیگران به فکر رشد و پیشرفت در زندگی شخصی خود باشند.
