شاید هیچ رویدادی در دنیای امروز، نتواند چنین استعاره ای مفهومی را به رخ بکشد و همانند فوتبال خود را بر زندگی تطبیق دهد. اتفاقی که چرخه عمر را در 90 دقیقه نشان میدهد و دوباره در 90 دقیقه دیگر تکرار میشود.
جنگیدن، تلاش، و دوباره جنگیدن و بازهم تلاش طبق برنامه ای از پیش تعیین شده در دل اتفاقاتی از قبل پیش بینی نشده! یک زندگیِ حرفه ای، که از همان صبح شروع میشود و تا چگونه خوابیدن ادامه پیدا میکند. تمریناتی برای مهارت و ذهن و جسم. انگیزه های ناتمام و طمعهای پی در پی و اینکه بدانی تو تنها یک بار زندگی میکنی.
گاهی آسمان برایت فرصتی خلق میکند که باید روی زمین از آن استفاده کنی؛ آنها را دشت کنی، به پیش برانی و بی قرار و بی امان فرصت را در درون دروازه های همیشه بسته بنشانی و آن را بلرزانی و بدانی این اتفاق با تمام شگفتی هایش دیگر تمام شده است و تو باید منتظر فرصت دیگری و خلق شگفتی دیگری باشی.
گاهی با تمام تلاشهایت میبازی و گاهی بی تلاش، میبری و این بزرگترین فریب فوتبال است. گاهی بدون تلاش به تو پاداش میدهد و تو فکر میکنی تا آخر همین است و سبب میشود به ازای یک بازی برده، ده بازی دیگر را ببازی. آری فوتبال تو را اینگونه فریب میدهد.
گاهی تو تلاش میکنی و هم تیمی تو، همانکه با هم عکسهای سلفی میگرفتید، در پرتو تلاشهای تو خود را جا میزند و جایزه بهترین فوتبالیست را میگیرد.
گاهی باید مشکلی را حل کنی که هیچگاه با آن برخورد نکرده ای. گاهی با تیمی مواجه میشوی که از تمام حمایتها برخوردار است تا جایی که مجبور میشوی تعمدا در مقابل او ببازی. اما این باختها به معنای پایان زندگی نیست. جبری است که باید آن را بپذیری.
فوتبال یعنی که قدر دقایق را بدانی و فرصتی که به دست می آوری را به عنوان آخرین فرصت تلقی کنی و فرصتی را که از دست میدهی، تو را بدون افسوس، به جستجوی فرصتهای بعدی بکشاند.
استعاره ای مفهومی تر از فوتبال هست که نفس نفس زدنهای زندگی را در تپشهای قلب های بی قرار نشان بدهد؟
