حقیقت این است که جاذبه محسوسات به علت توجه و تمرکز بر آن در وجود انسان بسیار برجسته شده به نحوی که از توجه به عالم معقولات فاصله گرفته و اشتغال به امور محسوس را در وجود انسان بیشتر شده به نحوی که نسبت به این امور دلبستگی و وابستگی بیشتری پیدا می کنند و این خود مقدمه ای برای به خاموشی گراییدن و فقر روحی ایجاد می‌کند به قول شاعر .همی میردت عیسی از لاغری .تو در فکر آنی که خر پروری .بدین معنی که روح که مایه و اصل وجودی تو را تشکیل میدهد و به عنوان سوار و صاحب مرکب است در فقر و نادانی به سر میبرد و تو در فکر پروردن مرکب هستی و به سوار توجه نداری.در فرمایش امیرالمومنین علی علیه السلام هم به این نکته بسیار دقیق اشاره شده و فرموده که اگر در دنیا مالی از تو کسر شود هر چند اندک آن قدر به فکر فرو رفته و غمگین میشوی ولی نسبت به از دست دادن سرمایه حقیقی خود بی اعتنا هستی و اهمیتی قائل نمی‌شوی.
