زبان بدن یکی از ابزارهای بسیار مهم در ارتباطات روزمره و تخصصی است که به آن ارتباط غیرکلامی هم می گوییم. استفاده درست از این ابزار باعث می شود در ارتباطات خود موفق تر باشیم.
زبان بدن یا تن گفت، مجموعه ای از حالات بدن و اجزای صورت، حرکات و لحن گفتار است که بدون پرده پوشی احساس یا نظر واقعی ما را ابراز می کند.
ما روی قسمتی از این علایم و نشانه ها کنترل نداریم – مثل زمانی که از شدت خشم صورتمان سرخ می شود- اما می توانیم در مورد بخش دیگر تمرین کنیم تا روی آن تسلط پیدا کنیم.
آیا تا به حال شده از اینکه موقع صحبت با دوستتان، یک نفر مدام از بین شما دو نفر رد بشود کلافه شده و از او بخواهید یک جا بنشیند؟
چرا رفت و آمد او آزاردهنده است؟ چون ارتباط چشمی شما را قطع کرده و مانعی بین شما و مخاطبتان ایجاد می کند.
این مورد در تمام ارتباطات اجتماعی ما صادق است. باید هنگام سخنرانی برای یک جمع یا معرفی یک محصول، در مقابل شنوندگان راحت و آزاد باشیم.
نکته دیگر این است که باید تا جای ممکن موانع فیزیکی را از بین ببریم.
به طور مثال زمانی که یک نفر مقابل میز کار ما نشسته است، جوری بنشینیم که وسایلی مانند مانیتور و پرونده ها، توانایی ارتباط بصری را محدود نکنند.
گاهی هم بعضی حالات بدن چنین موانعی را ایجاد می کنند.
دست به سینه شدن موقع صحبت کردن یک رفتار مسدودکننده محسوب می شود .
این ژست نشان می دهد شما جبهه گرفته اید و مانعی نامرئی بین شما و فرد مقابل ایجاد می کند.
ژست و حالت کلی بدن و اندام هایی مثل دست، پا و سر در ایجاد ارتباط بهتر و قدرتمندتر بسیار حائز اهمیت هستند.
در حقیقت، گاهی نوع و کیفیت یک رابطه با همین ژست ها تعیین می شود .
توجه به ژست های بدن خصوصا برای کسانی اهمیت دارد که باید توجه مخاطبان خود را برای مدت طولانی تری حفظ کنند. مانند سخنرانان و معلم ها.
کارشناسان معتقدند که سخنرانان خوب در طول حرف زدن و یا معرفی، از ژست دست استفاده می کنند.
و می گویند ژست دست باعث می شود که شنونده اعتمادبنفس بیشتری را از گوینده دریافت کند.
ژست های پیچیده تر مثل بالا گرفتن هر دو دست بالای کمر، نشان دهنده ی تفکر پیچیده است.
سیاستمدارانی مثل بیل کلینتون، باراک اوباما، کالین پاول، و تونی بلر به عنوان شخصیت های کاریزماتیک و سخنرانان کارامد درنظر گرفته می شوند که بخشی از دلایلش این است که اغلب از ژست دست استفاده می کنند.
منبع: وبسایت علی بهرام‌پور
