به عنوان کسی که مدام به تصاویر در سالیان درازی نگاه کرده ام موضوع متناقضی را فهمیده ام.
زیاد نگاه کردن به چیز خاص، تصویری خاص یا صحنه ای، تقریبا برابر با ندیدن آن است!
این نه نقصی در من بلکه در همه انسان هاست. طبق تجربه خودم متوجه این موضوع شده ام که ایراد تصویری که خلق کرده ام را متوجه نمی شوم. اگر همان تصویر را چند ماه بعد و یا سالی بعد دوباره ببینم در حالی که مکرر رو در روی من نبوده به ایرادات آن پی خواهم برد. و چه ایرادات فاحشی. از خودم می پرسم چطور این اثر را اینگونه خلق کرده ام و متوجه چنین خطایی نشده بودم؟!!
مثال دیگری بوضوح مرا به این خطای مغز آگاه ساخت.
موبایل فردی را در دست گرفتم. صفحه نمایش موبایل از سه جهت شدیدا رنگ عوض کرده بود و هاله زرد رنگی بخش زیادی از صفحه نمایش را احاطه کرده بود. اختلاف رنگ لبه ها و بخش مرکزی صفحه نمایش بطرز واضحی آشکار بود. به صاحب موبایل گفتم به نظر وقت تعویض این موبایل رسیده. پرسید و علت را گفتم. به من گفت من اصلا چنین ایرادی را نمی بینم. حتی با وجود این که آگاه شده بود باز هم نمی دید. چرا؟ چرا نمیدید؟!!!
چرا خودم راه راه بودن گلس موبایل خود را بعد از گدشتن یکی دو ماه از خرید و نصب دیگر ندیدم، اما دوستی که با هم روز اول این مشکل را دیده بودیم و مجدد بعد این یکی دو ماه موبایل من را دید اولین چیزی که گفت این جمله بود: اوه چه بد این هنوز راه راه است؟در حالی که من اصلا نمی دیدم.
بی شک ما نه تنها ایرادات را در زمان نمی بینیم بلکه دارایی ها و ارزشهایی که داریم را هم نمی بینیم. باید از آن هر آنچه خوب است و در چشم ما تکراریست برای مدتی فاصله بگیریم تا بفهمیم آنچه داریم و آنچه برایمان ارزش است که همراه ما بوده چنان ارزشمند هستند که برای آنچه نداریم درد بیهوده نکشیم.
آیا ما هر آنچه مدام در دسترس است را نمی بینیم؟
اگر کمی فکر کنیم به مواقعی که سلامتی مان را از دست داده بودیم در آن هنگام عمیقا سلامتی را درک کرده ایم و قدر دانستیم. اما با بازگشت سلامتی به کل فراموش کرده ایم که فقدان آن چه رنج ملال آوری داشت.
در همین حوزه ی بحث ما می توان اشاره به کشف شدن جاذبه داشت. چند نفر در طول تاریخ حیات بشر زیر سایه درختی نشسته بودند و با دیدن افتادن برگی، شاخه ای یا سیبی از درخت به این فکر کردند که چرا رو به بالا نرفت، علت آمدنش به سمت زمین چیست؟ اصلا لازم نبود حتما زیر درختی نشسته باشند، هر آنچه که روی زمین رها شود جز برخی مواد مانند گازها و ... به سمت زمین کشیده می شوند. چرا ندیدیم؟ چرا نپرسیدیم؟ علت اینجاست که با چشم گشودنمان از بدو تولد آنقدر این اتفاقات را می بینیم و بدیهی ست که آن را نمی بینیم!
