آسمان . خورشید. زمین. خاک. آسمان تاجش، غرورش و افتخارش خورشید است. زمین اما، درویش هفت افلاک است. متواضع و فروتن. اندک مجالی که به آسمان خیره شوی ، درمیابی ، گر چه آسمان در روز آبی است و عزتش به زردسمندی است که دارد ؛ اما آرام آرام که شب فرا رسد ، ذات سیاه و تاریکش نمایان شود.
حال زمین را نظاره کن! او هم غرق در آبی است ؛ اما باطنش در ظلمات آسمان ، روشن است. رواست که عاشقان گویند، آسمان گرد زمین می گردد نه زمین گرد آسمان زمین ، بدون نورانیتش ، قلوه سنگی است سرگردان در دل آسمان. زمین بدون نور حق هیچ است. هیچ تر از هیچ. بشر و بنی بشر را از خاک آفریدند. ما را با خلق و خوی زمین عجین کردند. همانگونه که حیات زمین را با نور حق امضا میکنند، روزی ما را حسین (ع) امضا میکند.
خاک. کربلا خاکی است. کربلا، خاکش هم نورانیست. بگذارید جمله ام را اصلاح کنم. آسمان و هفت افلاک و عرش ملکوت، گرد زمین نمی گردند ، جز گرد کربلا.
حال این داستان ماست. مایی دل شکسته، که در پس توی های ظلمات خود گم گشته ایم. مایه غرور و کبریاییم. پر از غفلت و خسرانیم. غرق در گناه و منکراتیم. به اندرون که بیایید هیچیم. هیچ تر از هیچ. خود را چه پنداشته ایم؟
آسمان با آن همه عظمتش در برابر او سر به سجود نهاده و چون درویشانی که به دیدار امیر خود میروند ، تواضع پیشه میکند. عرش در برابرش ، فرش میشود.
چه شد که اینگونه شد؟ چون فراموش کردیم! فراموش کردیم اما آسمان نه... فراموش کردیم اما خورشید نه... فراموش کردیم اما زمین نه... آخر چگونه میشود از کربلا گذشت؟!
سجع و تشبیه و کنایه بس است دل به میدان باید زد. دل به میدان عاشورا. دل به قتل گاه. ای انسان ها! به یاد بیاورید! به یاد بیاورید لحظه ای را که زمین غرش کرد. دنیا از نظر آسمان تیره و تار گشت. آب از خجالت عباس(ع) بخار گشت. نخل ها یک به یک می افتادند. علم ها یک به یک می افتادند. یک علم ماند اما، آن یکی را هم زمین زدند.
خاک سر گشته و حیران میچرخید، خاک در کف دستان زنان می گردید. خورشید چون عقیق یمن، سرخ شد و جای اشک دگر، خون می گریست. دیگر فرشتگان تاب نیاوردند. به زمین آمدند و گرد حضرت حق طواف کردند. پرندگان و خزندگان و جنیان را هم نگویم. هزار و چهارصد سال است که در عزای حسین اند.
