تجربهای دربارهی لایسنسگذاری و جلوگیری از دسترسی به کد
وقتی پروژهای با پایتون توسعه میدیم و میخوایم اون رو در اختیار دیگران بذاریم، یکی از دغدغههای مهم اینه که چطور از سوءاستفاده از کد یا اجرای غیرمجاز اون جلوگیری کنیم. مخصوصاً در پروژههایی که ارزش تجاری یا فنی بالایی دارن.
ما در یکی از پروژهها با این دغدغه روبهرو شدیم و تصمیم گرفتیم ترکیبی از دو راهکار استفاده کنیم:
لایسنس بهنوعی مثل کارت شناسایی برنامه است. با این روش، فقط سیستمهایی که از قبل مجاز شدهاند میتونن نرمافزار رو اجرا کنن. این کار از طریق شناسایی مشخصات سختافزاری سیستم (مثل مدل پردازنده یا مکآدرس) و ایجاد یک شناسه یکتا انجام میشه.
با استفاده از این شناسه، برای هر سیستم یک لایسنس تعریف میشه که در اون مشخصه این کد تا چه تاریخی و فقط روی چه سیستمی قابل استفاده است. بهعبارتی، حتی اگر فایلهای برنامه دست کسی بیفته، بدون لایسنس اجرا نخواهد شد.
پایتون به خاطر خوانا بودنش مزیت زیادی داره، ولی همین موضوع باعث میشه که کد بهراحتی قابل مشاهده یا حتی کپیبرداری باشه. برای حل این موضوع، از ابزاری مثل Cython استفاده کردیم.
Cython به ما این امکان رو میده که فایلهای پایتونی رو به فایلهای باینری تبدیل کنیم. این فایلها نهتنها سرعت اجرای بیشتری دارن، بلکه بهراحتی قابل باز کردن یا ویرایش هم نیستن. در نتیجه، کسی که برنامه رو اجرا میکنه، به کدهای اصلی دسترسی نخواهد داشت.
